Urodził się w Grabonogu koło Gostynia 14 listopada 1814 r. Gdy skończył 4 lata, ciężko zachorował. Gdy wyzdrowiał, jego rodzice złożyli jako wotum w bazylice na Świętej Górze srebrne Oko Opatrzności. W Grabonogu spędził lata dziecięce i tu powrócił po studiach we Wrocławiu i w Berlinie, przerwanych z powodu choroby. Gdy zetknął się z nędzą ludu wiejskiego, dostrzegł potrzebę zajęcia się chorymi i najbiedniejszymi, a zwłaszcza opuszczonymi dziećmi wiejskimi. Wrażliwy na wszelki ból i cierpienie, oddał się całkowicie działalności społeczno-oświatowej, a przede wszystkim charytatywno-wychowawczej. Sam odwiedzał chorych i opuszczonych, przynosił im lekarstwa, pociechę, urządził dom dla chorych i sierociniec dla dzieci, organizował czytelnie wiejskie.

Stał się sługą najbiedniejszych i najbardziej potrzebujących pomocy; im poświęcił dobra materialne, zdolności literackie i pedagogiczne, swój czas, siły, całe życie. Chcąc objąć dobroczynnością szersze kręgi społeczeństwa polskiego, założył w roku 1850 Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Bogarodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej. Siostry Służebniczki natchnione jego duchem gorliwości apostolskiej i poświęcenia, miały wychowywać w ochronkach wiejskie dzieci, nieść pomoc i opiekę chorym oraz wpływać na podniesienie moralne ludu. Edmund Bojanowski sam układał programy nauczania i wychowania, dostarczał materiały w formie piosenek dla dzieci, przysłów i opowiadań. Wydawał różne czasopisma, aby zebrać fundusze dla sierot. 

Trzy tysiące Sióstr Służebniczek kontynuuje dziś, w Polsce i 24 innych krajach, jego misję w ochronkach, przedszkolach, szpitalach i domach opieki. Istnieją cztery gałęzie tego zgromadzenia: Służebniczki Wielkopolskie, Starowiejskie, Śląskie i Dębickie. Od 1991 roku tworzą one Federację zgromadzeń Służebniczek NMP.

Beatyfikacji Edmunda Bojanowskiego dokonał św. Jan Paweł II 13 czerwca 1999 r. w Warszawie.