Długo żyłam stereotypem, że oaza to dziewczyny w długich spódnicach i przesadnie pobożne. A ja nie chciałam taka być. Dlatego od oazy trzymałam się z daleka – wspomina Magdalena Szmania, animatorka Ruchu Światło–Życie w parafii św. Jakuba Apostoła na Ochocie. Wspólnocie miała okazję przyjrzeć się z bliska podczas rekolekcji Domowego Kościoła – rodzinnej gałęzi ruchu, gdzie posługiwała jako wolontariuszka, opiekując się dziećmi. I pękła. – Zobaczyłam pięknych, pewnych siebie ludzi świadomych swojej wiary. Mądre, nowoczesne kobiety, od których wiele można było się nauczyć. Jeszcze wtedy nie potrafiłam tego nazwać, ale z miejsca zakochałam się w charyzmacie oazy – wspomina.