Stały, czekając na strzał. Z koleżanką z harcerstwa trzymały się mocno za ręce, gdy Niemiec z plutonu egzekucyjnego podbiegł i pchnął ją z całej siły w tłum kobiet i dzieci. Na jej oczach zginęło tego dnia ok. 40 młodych powstańców.

Chmiel, ranni!

W czasie Powstania Warszawskiego była nastoletnią sanitariuszką liniową o ps. „Chmiel” w zgrupowaniu „Kryska”, walczącym na Czerniakowie. Przeszła miesięczną praktykę w szpitalu, ale i tak przy pierwszym rannym długo zastanawiała się z koleżankami, czy on żyje i jak go przenieść. Pamięta, że gdy pochylała się nad odchodzącymi chłopakami, zwłaszcza młodymi, często słyszała ich ostatnie słowo: „mama”. Do jej obowiązków, prócz biegania po rannych, należała jeszcze warta nocna przy bramie. – Byliśmy okropnie zmęczeni. Spaliśmy gdzie i kiedy tylko się dało. Gdy mnie budzili na wartę, nie reagowałam. Ale na okrzyk: „Chmiel, ranni!” zrywałam się natychmiast, brałam torbę, nosze i biegłam – wspomina.