Drukuj
Z przymrużeniem oka
Najbardziej niebezpieczną bombę najlepiej rozbroić śmiechem. To morał spektaklu „Klatka dla ptaków”.
▲ Mieszkańcy „Klatki” wpadli we własne sidła.
Andrzej Karolak /Foto Gość
Od czego zacząć? Może od końca. Młoda aktorka mówi w finale: aktor nie może dokonywać wyboru, w czym gra. Rola jest mu zawsze narzucona. Więc może to jest ta klatka dla ptaków, w której zamknięty jest wykonawca, interpretując zgodnie z wolą reżysera swoją postać?
Dostępne jest 14% treści. Chcesz więcej?
Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.