Na stronie VI piszemy o gimnazjalistach, którzy słuchają ich z bijącym sercem. Bo widzą, że wiary nie trzeba zamykać w murach kościoła. O Panu Bogu i cudach, które sprawia w ich życiu chcą też mówić i pisać kobiety z Duszpasterstwa Małżeństw Pragnących Potomstwa (ss. IV–V). Mówią o lęku i paraliżującym braku wiary w Boże miłosierdzie. O wznoszeniu się nad pustynię, które pozwala uchwycić szerszą perspektywę. Dopiero wtedy widać kres i sens zielonego po brzegi życia. Takiej perspektywy potrzebowali też żołnierze niezłomni, którzy z roku na rok odzyskują właściwe miejsce w historii (s. III).