U nas dziewczęta nie wiedziały o sobie nic: ani jak się nazywają, ani gdzie były, co robiły i dlaczego tu są. Zmieniano też wszystkim imiona – tak jedna z sióstr wyjaśniała zasady funkcjonowania zakładu dla upadłych kobiet, który przed wojną przy ul. Żytniej prowadziły siostry ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. 1 listopada minęło 150 lat, odkąd matka Teresa Ewa z książąt Sułkowskich hrabina Potocka założyła na Żytniej zakonną wspólnotę, która – wzorem francuskiej – zajmowała się odnową moralną dziewcząt i kobiet.

Dom Miłosierdzia

W Domu Miłosierdzia życie można było zacząć od nowa. Momentami przebywało w nim 200 „magdalen”. Uczyły się zawodu, żyły sakramentami i zgłębiały prawdy wiary. Mówiono o nich: „Takie się nie nawracają”, ale Pan Bóg na opak ludzkiej gadaninie jeszcze hojniej obdarzał je swoim miłosierdziem. Wojna wszystko zniszczyła. Dopiero w latach 70. ub. wieku nastąpił przełom i możliwe było ponowne wzniesienie klasztornego budynku. Obecnie funkcjonują trzy: kościół parafialny Bożego Miłosierdzia i św. Faustyny z ośrodkiem pomocy bezdomnym, Konferencja Episkopatu Polski oraz klasztor Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Domu Miłosierdzia nie udało się reaktywować. Siostry pełniły posługę miłosierdzia, m.in. prowadząc bursę akademicką czy otwartą świetlicę dla młodzieży. I w tych trudnych czasach rozważały, jak realizować swój charyzmat.