Jesteście gotowi zostać przyjaciółmi Zbawiciela. To wielkie dzieło, wielki dar i wspaniała droga, bo przeżywana z Nim i przepełniona Jego mocą. Te święcenia mówią o tym, że jesteście sługami życia Boga i Jego miłości. Żyjcie tym, rozwijajcie to w sobie, jako przyjaciele Zbawiciela chrońcie dary, które w was zakorzenił i przez was będzie zakorzeniał w innych - mówił bp Marek Solarczyk do 9 kleryków Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Warszawsko-Praskiej. Przypomniał, że święceń diakonatu udziela w dniu 99. urodzin Karola Wojtyły.

Foto Gość DODANE 18.05.2019 AKTUALIZACJA 18.05.2019

Święcenia diakonatu na Pradze

9 kleryków diecezji warszawsko-praskiej przyjęło święcenia diakonatu z rąk bp. Marka Solarczyka.​  

Przed ołtarzem stanęli: Dominik Brzeziński, Aleksander Dembowski, Olgierd Filipowicz, Marek Miziołek, Mateusz Osica, Kamil Rożnowski, Adrian Sabała, Michał Stachera oraz Piotr Zalewski. W konkatedrze na Kamionku zgromadzili się ich bliscy, rodziny i kapłani, wśród których dojrzewały ich powołania.

- Przed wami jest cudowny obraz Matki Bożej Zwycięskiej. Spójrzcie na postacie na tym obrazie. Stanisław Kostka był świętym, choć miał mniej lat niż wy. Nieście jego zawołanie: "Do wyższych rzeczy zostałem stworzony". Bądźcie - jak św. Andrzej Bobola - kimś, kto będzie potrafił przemawiać do duszy. Bądźcie jak ks. Ignacy Skorupka, będący z tymi, do których Bóg go posyła do końca. Bądźcie jak Achille Ratti świadkami Chrystusowego pokoju - apelował bp Solarczyk.

Nowo wyświęceni diakoni otrzymali przysługujące im szaty liturgiczne - stułę przewieszoną z lewego ramienia i spiętą na prawym boku oraz dalmatykę. Biskup Solarczyk przekazał im księgę Ewangelii, zlecając obowiązek głoszenia Dobrej Nowiny słowem i czynem. Pocałunek pokoju, zamykający obrzęd święceń, był jakby pieczęcią potwierdzającą przyjęcie diakonów do stanu duchownego. Nowo wyświęceni wymienili go z biskupem oraz innymi diakonami, przyjmującymi ich do wspólnej posługi.

Diakonat jest pierwszym z trzech stopni sakramentu święceń. Nie jest on kapłaństwem, ale służbą dla dobra ludu Bożego przez wspomaganie biskupów prezbiterów.