Michael Leopold Willmann jest uznawany za jednego z najważniejszych malarzy epoki baroku w Europie Środkowej. Urodzony w 1630 r. w Królewcu, po 30 latach osiadł na stałe w Lubiążu i związał się z cystersami, dla których stworzył najważniejsze w życiu dzieła. Znajdowały się tam do 1943 r., kiedy to Niemcy postanowili je zabezpieczyć w składnicach muzealnych. Dopiero na początku lat 50. wyjechały ze Śląska i trafiły do 14 różnych świątyń archidiecezji warszawskiej, przede wszystkim do parafii Wszystkich Świętych (sześć płócien), do kościoła św. Andrzeja Apostoła na Mirowie („Ukrzyżowanie św. Andrzeja”), parafii św. Stanisława Kostki („Ukrzyżowanie św. Piotra”, „Wizja św. Bernarda ożywienia figury Matki Boskiej”), archikatedry św. Jana Chrzciciela („św. Jan Ewangelista na wyspie Patmos”, „Chrzest Chrystusa” oraz „Św. Bernard ze swoimi przyjaciółmi przed opatem z Cîteaux”) czy Świętej Trójcy na Powiślu („Męczeństwo św. Bartłomieja”).