Na okładce pierwszego „Rycerza”, którego reprint dołączono do styczniowego jubileuszowego numeru, znalazła się Niepokalana oraz dwa miecze symbolicznie niszczące herezję i naukę masonów.

Wszystkie teksty, które w 1922 r. pisali św. Maksymilian Kolbe i inni autorzy, teraz znów w całości dotrą do czytelników.

– Będziemy je opatrywali komentarzami naświetlającymi epokę, w której powstawały. Za czasów św. Maksymiliana masoneria działała bardzo prężnie, organizowała prowokacje, rzucała obelgi pod adresem Pana Boga, Matki Najświętszej, Kościoła, papieża… Dla współczesnego czytelnika artykuły o szerzącej się herezji i masonerii mogą brzmieć nieco archaicznie, aczkolwiek problem archaiczny nie jest. Dzisiaj również w przestrzeni publicznej jest mnóstwo „prawd” i treści przeczących nauce Kościoła. Przy czym jedna z różnic między tamtymi czasami a obecnymi jest taka, że wtedy raczej jasno było widać, kto jest po której stronie. Teraz wśród tysiąca głoszonych nieprawd tracimy wrażliwość, wszystko się rozmywa – podkreśla redaktor naczelny o. Piotr Szczepański OFM Conv.

– W dzieło objawiania się Boga światu dzisiaj wpisuje się także aktualna działalność „Rycerza Niepokalanej”. On ma Go objawiać przez zdrową antropologię, czyli wizję człowieka, przez ukazanie pełnej prawdy o Kościele, poprzez wskazywanie, że nie jesteśmy sami pośród tego zła, które jest tak bardzo niekiedy krzyczące i przytłaczające. Oby ta misja trwała jak najdłużej i była jak najbardziej skuteczna – mówił metropolita krakowski abp Marek Jędraszewski, podczas jubileuszowej Mszy św. 8 stycznia w bazylice w Niepokalanowie.

Pierwszy numer „Rycerza” wydrukowano w Krakowie w nakładzie 5 tys. egzemplarzy. Pismo skierowane było do członków założonego pięć lat wcześniej w Rzymie stowarzyszenia Rycerstwo Niepokalanej, szybko rozrastającego się także w Polsce. Tak jak samo stowarzyszenie – miało pomóc w nawracaniu się i uświęcaniu wszystkich za pośrednictwem i pod opieką Niepokalanej. Pierwsza redakcja „Rycerza Niepokalanej” mieściła się w klasztornej celi o. Kolbego w Krakowie. W październiku następnego roku franciszkanin w jednej walizce przewiózł ją do klasztoru w Grodnie, gdzie pismo ukazywało się do 1927 r., osiągając nakład 40 tys. egzemplarzy. Ale dopiero lepsze warunki w budującym się klasztorze w Niepokalanowie rozszerzyły możliwości druku coraz większej liczby egzemplarzy, która przed wybuchem II wojny światowej osiągała średnio 700 tys. Pismo ukazywało się też w języku łacińskim (dla duchowieństwa) oraz japońskim (o. Maksymilian rozpoczął jego wydawanie podczas misji w Japonii w 1930 r., a w ubiegłym roku ukazał się jego tysięczny numer).

Rozwój wydawnictwa przerwała wojna. W jej trakcie tylko raz, na przełomie 1941 i 1942 r., udało się wydać kolejny numer. Dopiero po zakończeniu walk maszyny drukarskie w Niepokalanowie znów ruszyły. Niestety nie na długo, bo już w 1952 r. władze komunistyczne zakazały wydawania „Rycerza Niepokalanej”. Zakaz trwał aż do 1981 r. W Santa Severa, nieopodal Rzymu, polscy franciszkanie rozpoczęli też drukowanie „Rycerza Niepokalanej” dla Polaków na emigracji, a inicjatywa wiązała się z beatyfikacją o. Kolbego w 1971 r.

Wydawnictwo Ojców Franciszkanów w Niepokalanowie nadal wysyła w świat „Rycerza Niepokalanej”, „Rycerzyka Niepokalanej” i „Rycerza Młodych”. Ten pierwszy ukazuje się w nakładzie ponad 45 tys. egzemplarzy i dostępny jest zarówno w wersji drukowanej, jak i cyfrowej, a na życzenie czytelników od lutego 2021 r. również w wersji audio. I pozostając wiernym pomysłowi św. Maksymiliana, wciąż kolportowany jest za dobrowolną ofiarę.

– Ojciec Maksymilian czuł się narzędziem w ręku Niepokalanej, a nie pomysłodawcą i motorem tego pisma. Myślę, że życzyłby sobie, żeby zawsze słuchać natchnienia Bożego i pilnować tego, co jest wolą Pana Boga i Niepokalanej. Jeżeli Pan Bóg i Niepokalana zechcą, żeby to czasopismo działało jeszcze przez rok, to niech tak będzie. Jeśli zechcą, żeby „Rycerz” był wydawany do końca świata, to też niech tak się stanie – mówi o. Piotr Szczepański OFM Conv.