Między wykładami z łaciny i apologetyki siedmiu alumnów wskakuje na scenę sali gimnastycznej warszawsko-praskiego seminarium. Najpierw jednak rozgrzewka.

Agata Piotrowska-Mastalerz, która wraz z mężem Andrzejem Mastalerzem podjęła się opieki nad przygotowywaną przez przyszłych kapłanów sztuką, prosi ich, by przeszli się po wielkiej sali na przemian na piętach, na zewnętrznych krawędziach stóp, do tyłu i do przodu. „Zróbcie Dżepetta” – słyszą. Instruuje, by rozluźnić nie tylko atmosferę, ale przede wszystkim aktorską materię, czyli spięte ciało i twarz. „Biała łódka płynie” – każe wielokrotnie powtarzać, akcentując samogłoski.

– To praca nie tylko nad wyrazistością słowa, ale też nad umiejętnościami kontaktu z publicznością. To działania dydaktyczne – opisuje Agata Piotrowska-Mastalerz, doświadczona nauczycielka techniki mowy i emisji głosu na Uniwersytecie Warszawskim, na Akademii Teatralnej, ale także aktorka telewizyjna i filmowa. Występowała m.in. w Teatrze Jaracza w Łodzi, Teatrze Studio i WARSawy, u Magdaleny Łazarkiewicz, Barbary Sass, Rafała Wieczyńskiego i Wojciecha Smarzowskiego. Jej mąż to także aktor filmowy, teatralny i dubbingowy z ponad setką ról.

Za chwilę klerycy pokażą, czego nauczyli się podczas poprzednich prób, ale proszą, by nie ujawniać zbyt wcześnie treści. Chcą, by sztuka była niespodzianką. Przyznają, że nie odbiegają zbyt daleko od oryginału Carla Collodiego. Wystarczy, że zrobił to Disney. Ich „Pinokio” ma się podobać i młodszym, i starszym: będzie opowiadać o wartości miłości rodzinnej, dojrzewaniu, pracy nad samym sobą i dążeniu do celu.

Pomysłów było kilka: „Hobbit”, „Król Lew”… Padło na adaptację bajki o drewnianym pajacu, który przechodzi przemianę z nieposłusznego i łatwowiernego egoisty w dzielnego oraz zdolnego do poświęcenia i miłości syna. Choć proces dojrzewania Pinokia jest symbolem przemian wewnętrznych zachodzących w człowieku na różnych etapach jego życia, klerycy nie planowali sztuki ewangelizacyjnej ani nawet moralizatorskiej (choć Wróżka może przecież skojarzyć się komuś z Aniołem Stróżem, a rekin z rybą, która połknęła biblijnego Jonasza). Chcieli stworzyć teatr, przy którym po dwóch latach pandemii wszyscy nade wszystko będą się dobrze bawić. Także ich koledzy i wykładowcy, którzy zobaczą ich na scenie jako Dżepetta, Lisa czy Kota, szkolnych kumpli Genia i Knota, Dyrektora cyrku czy Świerszcza.

– Niektórzy z nas będą musieli wczuć się w kilka postaci – opowiada kl. Paweł Golec, nie chcąc zdradzać przedwcześnie, które dialogi weźmie na siebie.

A kwestii do zapamiętania jest wiele. Osiemnaście scen jest rozpisanych na blisko 40 stronach tekstu. Na szczęście klerycy z innych lat zajmą się oświetleniem czy obsługą sali. Oprowadzą też później po seminarium. Niewiele będzie pracy przy scenografii i kostiumach. Tu bardziej liczy się pomysł niż fajerwerki.

– Stawiamy na teatr jarmarczny, tworzony na bieżąco, bez manipulacji i udawania. Scenografia nie zasłoni aktorów. Gdy wyjdziemy poza konwencję, spektakl nie runie. Niech widzowie zobaczą, że seminarium to nie sama modlitwa i nauka. Że klerycy potrafią się bawić. Nawet jeśli na plakacie reklamującym naszą sztukę Pinokio gorzko konstatuje: „Śmiesznym byłem pajacem” – zauważa kl. Bartosz Jarząbek.

Projekt sztuki seminaryjnej jest realizowany przez kleryków III roku Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Warszawsko-Praskiej od 22 lat. Spektakle grane są do świąt Bożego Narodzenia, a uroczysta premiera zawsze odbywa się w rocznicę powstania uczelni, 8 grudnia. Pierwsi widzowie zobaczą jednak godzinną sztukę już 3 i 4 grudnia o 15.00 i 18.30. Kurtyna podnosić się będzie głównie w soboty i niedziele aż do 18 grudnia (szczegóły terminów na: sztuka2022.pl, tel. 732 131 768 oraz mail: rezerwacje@sztuka2022.pl). Organizatorzy proszą grupy liczniejsze niż 10-osobowe o wcześniejsze zgłoszenie. Przedstawienia odbywają się w budynku WSDDWP przy ul. Mehoffera 2 na Tarchominie. Wstęp jest darmowy, ale po spektaklu można będzie wesprzeć organizację wyjazdu studyjnego alumnów kursu III do Ziemi Świętej.