Powstał, by wypełnić lukę w teatrze polskim, którą jest brak miejsca systematycznie wystawiającego repertuar narodowy, oraz w celu budowania przez kulturę wizerunku i marki Polski.

– Rynek teatralny, zwłaszcza poza Warszawą, zdominowany jest przez produkcje komercyjne. Mało kto chce podjąć się przedstawień w innym nurcie. Zaczęliśmy i okazuje się, że ryzyka nie było, bo ludzie dopominają się o nas. Mamy pewność, że klasyka w odpowiednim wykonaniu jest potrzebna, bo klasyka to coś więcej niż współczesność: to źródło naszej pamięci i tożsamości, ale też poręczne narzędzie oglądu współczesności – mówi prof. Jarosław Gajewski, dyrektor Teatru Klasyki Polskiej.

Dzieła zapomniane

Instytucja wydobywa z zapomnienia dzieła Mickiewicza, Słowackiego czy Niemcewicza. Fredro i Mrożek to stałe propozycje repertuaru. Obszar artystycznych zainteresowań teatru rozciąga się od pierwszych staropolskich dramatów, przez dramat modernistyczny, aż do klasyków współczesności.

– Chcemy przypominać dzieła niesłusznie zapomniane, utwory mające wartość skarbu, a niemogące odnaleźć swojej drogi na scenie Rzeczpospolitej. One istnieją w pamięci literaturoznawców, niektórych teologów, a nawet najstarszych widzów. Nasz teatr przeznaczony jest zarówno dla dorosłych, jak i dzieci, z którymi można przyjść bez obawy, że prezentowane treści będą dla nich nieodpowiednie – zaprasza dyrektor.

W gronie aktorów etatowych znajdują się m.in. Małgorzata Mikołajczak, Maciej Wyczyński, Ksawery Szlenkier, Dariusz Kowalski czy Henryk Gołębiewski.

Teatr Klasyki Polskiej został powołany 27 marca 2023 r. – w Międzynarodowy Dzień Teatru – jako 34. instytucja artystyczna współprowadzona przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Wcześniej działał pod skrzydłami Fundacji Teatr Klasyki Polskiej z zaangażowaniem Dominiki i Michała Chorosińskich oraz Andrzeja Dubiela. Jego premierowym przedstawieniem była „Zemsta” wystawiona 3 października 2020 r. na scenie Teatru Królewskiego w Starej Oranżerii.

Przyjazna sieć

Marzeniem pracowników teatru jest własna siedziba. Na razie spektakle wystawiane są w różnych miejscach – głównie w Warszawie i okolicy. Jednym z nich jest sala widowiskowa w podziemiach kościoła przy pl. Grzybowskim 3/5.

– W najbliższym czasie będzie można u nas zobaczyć „Śluby panieńskie”, „Beniowskiego” czy „Ambasadora”. Nie są to dzieła wprost religijne, ale jako sztuka wartościowa inspirują do myślenia. Traktujemy je jako formę ewangelizacji przez kulturę. Występują w nich znani i lubiani aktorzy, co stanowi wartość dodaną przedstawień – mówi ks. Piotr Waleńdzik, proboszcz parafii Wszystkich Świętych.

– Nie ma w tym nic nadzwyczajnego, że Kościół jest nam bliski, choć są ludzie, którym się to nie podoba. Patrząc na historię teatru w Europie, a rodził się on tu dwukrotnie: w starożytności i średniowieczu, widzimy, że ma on swoje źródła w formach kultu religijnego. Poza tym parafia Wszystkich Świętych to miejsce dla nas życzliwe, a sama sala widowiskowa ma szczególną atmosferę podziemi – przyznaje prof. Gajewski.

Jedną z form działalności Teatru Klasyki Polskiej, nawiązującą do tradycji polskiego teatru, są objazdy po kraju oraz zagraniczne tournée, adresowane głównie do rozsianej po świecie Polonii. – Wracamy do miejsc, w których publiczność nas polubiła. Staramy się stworzyć sieć scen, gdzie będziemy grać, gdyż zapotrzebowanie na prezentowany repertuar jest naprawdę duże – przyznaje prof. Jarosław Gajewski.

Pierwszą premierą w tym roku będzie spektakl „Nawrócony” w reżyserii i adaptacji Piotra Gralaka. Składają się na niego dwa opowiadania Bolesława Prusa: „Opowiastki cmentarne” oraz „Nawrócony”, które powstały w 1875 i 1881 roku, kiedy autor jeszcze jako młody człowiek pracował w „Kurierze Warszawskim” i opisywał krzywdy i absurdy życia ówczesnej stolicy. Spektakl będzie można zobaczyć od 20 stycznia w CSW Zamek Ujazdowski.

W sobotę przed Niedzielą Palmową w Muzeum Historii Polski odbędzie się premiera „Księdza Marka” na podstawie dramatu mistycznego Juliusza Słowackiego z 1834 r.