Nowi akolici i lektorzy wśród kleryków

Zadaniem lektorów jest m.in. czytanie lekcji z Pisma Świętego podczas Mszy świętej (z wyjątkiem Ewangelii) oraz wygłaszanie komentarzy liturgicznych. Lektor może także przewodniczyć nabożeństwom np. różaniec, majowe, czerwcowe oraz klerycy-lektorzy mogą m.in. błogosławić pokarmy w Wielką Sobotę.

Lektorzy są także wezwani m.in. do przygotowania wiernych do godnego przyjęcia sakramentów oraz do pomocy w przygotowaniu i prowadzeniu katechezy dorosłych.

Pierwsze wzmianki o lektorach pochodzą z roku 251. Znaleźć je można w liście papieża Korneliusza do Fabiusza, biskupa Antiochii. Święty papież wymienia w nim różne grupy duchownych wśród których znajdują się także lektorzy. Przed reformą papieża Pawła VI (1972 r.) lektorat był tzw. święceniami niższymi (obok ostiariatu, egzorcystatu i akolitatu), które przeznaczone tylko dla kleryków prowadziły ich do święceń prezbiteratu. Po reformie posługę lektoratu (także akolitatu) może przyjąć każdy wierzący mężczyzna.

Podobnie jak lektorat akolitat sięga pierwszych wieków chrześcijaństwa. Jego zadania zmieniły się w roku 1972, kiedy to papież Paweł VI w swoim motu proprio Ministeria Quaedam dokonał reformy święceń niższych. Akolita jest sługą ołtarza. Do jego obowiązków należy m.in. pomoc w przyjmowaniu darów, przygotowywanie ołtarza do celebracji, rozdzielanie Komunii Świętej oraz puryfikacja (oczyszczanie) naczyń liturgicznych, jednak jego posługa rozciąga się nie tylko na czas Mszy świętej. Akolita może roznosić Najświętszą Eucharystię do chorych. Może także wystawić Najświętszy Sakrament do adoracji.

Przed przyjęciem posługi lektoratu i akolitatu klerycy odbyli rekolekcje. Ćwiczenia duchowe dla całej wspólnoty seminaryjnej prowadził ks. dr Grzegorz Ciuła – wicerektor międzydiecezjalnego seminarium w Opolu. W rozmyślaniach nad relacją z Panem Bogiem posługiwał się hasłem przewodnim – oto jestem. Kapłan powinien być zawsze drugi, tak aby Chrystus był zawsze tym pierwszym – mówił. Rekolekcjonista podkreślał m.in. fakt zbawczej męki Chrystusa oraz potrzebę wdzięczności i pamięci o wdzięczności za nią.