Warszawski
Varsaviana
Osmańska krew w tych żyłach
Czy rzeczywiście w 1683 r. staremu kontynentowi groziła islamizacja? Czy zdobycie Wiednia przez Osmanów byłoby końcem chrześcijańskiej Europy? Powszechnie tak się uważa, choć różne alternatywne scenariusze historii, która się nie wydarzyła każą przypuszczać, że mogło być zupełnie inaczej. Może nawet lepiej, przynajmniej dla losów Rzeczypospolitej.
Ratująca Warszawę
„Dopóki będzie stała – dopóty będzie istniała Warszawa” – ten przesąd powinien być dla nas przestrogą i zobowiązaniem. Troska o tę figurę to troska o miasto. Nie chodzi o to, żeby traktować go dogmatycznie, ale żeby poczynić refleksję, że w tym mieście zmienności jest coś, co trwa i o co warto dbać.
Powiśle kontrastów
Przez stulecia Warszawa rozwijała się na linii północ-południe – równolegle do Wisły. Dolnemu miastu należało się raczej miano peryferii. A przecież w najsławniejszych metropoliach rzeka odgrywa rolę kluczową, jest kręgosłupem i przestrzenią zdarzeń. W Warszawie była ona i jej wybrzeża przede wszystkim miejscem ciężkiej pracy i znojnego życia, a nie uciech i rekreacji.
