Ojciec Święty Franciszek mianował metropolitę warszawskiego ordynariuszem wiernych Kościołów wschodnich w Polsce niemających ordynariusza własnego Kościoła sui iuris.
Arcybiskup Galbas obejmie funkcję ordynariusza dla mieszkających w Polsce wiernych katolickich Kościołów wschodnich, które nie posiadają własnych struktur administracyjnych - poinformowała Nuncjatura Apostolska w Polsce.
Oprócz katolików Kościoła rzymskokatolickiego, posiadającego w Polsce rozbudowaną strukturę administracyjną (archidiecezje i diecezje), na terenie naszego kraju mieszkają także wierni należący do katolickich Kościołów wschodnich. Są to Kościoły wywodzące się z tradycji wschodnich, lecz pozostające w jedności z papieżem. Wśród nich można wymienić m.in. grekokatolików, maronitów, koptów czy ormiańskich katolików. Kościoły te różnią się od Kościoła łacińskiego tradycją liturgiczną, kanoniczną dyscypliną (podlegają odrębnemu Kodeksowi Kanonów Kościołów Wschodnich) oraz specyfiką teologicznej terminologii. Nie należy ich mylić z Kościołami prawosławnymi, ponieważ uznają zwierzchnictwo papieża, zachowując jednocześnie swoją wschodnią tradycję liturgiczną i kanoniczną.
Największym w Polsce Kościołem wschodnim jest Kościół greckokatolicki, który ma własną strukturę administracyjną (diecezje i arcybiskupa metropolitę), a jego biskupi należą do Konferencji Episkopatu Polski.
Dla pozostałych wiernych katolickich Kościołów wschodnich, które nie mają własnych hierarchicznych struktur w Polsce, w 1991 r. utworzono Ordynariat dla wiernych katolickich obrządków wschodnich w Polsce. Ordynariat ten pozostaje w unii personalnej z rzymskokatolicką archidiecezją warszawską, co oznacza, że każdy arcybiskup metropolita warszawski pełni równocześnie funkcję jego ordynariusza. Wcześniej rolę tę sprawowali kard. Józef Glemp oraz kard. Kazimierz Nycz.
Obecnie najliczniejszą wspólnotą w ramach tego ordynariatu jest Kościół ormiańskokatolicki, który ma najbardziej rozwiniętą strukturę organizacyjną. W ostatnich latach rozwijają się także wspólnoty koptokatolickie, które są bliskie uformowania własnych struktur duszpasterskich.