Czy to tytuł „Starość jest piękna” sprawia, że spektakl plenerowy, grany na pl. Konstytucji, wciąż przyciąga widzów, choć już po kilku minutach orientują się, że jest on – niestety – prowokacją? Tak jak powieść Esther Vilar, na podstawie której zaadaptowano 30-minutowe przedstawienie, wyreżyserowane przez Łukasza Kosa?