Premier, obywatel, katolik
Wśród wielu odznaczeń i tytułów, Tadeusz Mazowiecki cieszył się również honorowym obywatelstwem Warszawy. W stolicy opuszczona będzie flaga na gmachu urzędu miasta.
Dziś rano zmarł Tadeusz Mazowiecki.
Urodził się 18 kwietnia 1927 r. w Płocku. Był publicystą, działaczem społecznym i politykiem, a także pierwszym premierem III Rzeczpospolitej.
Honorowym Obywatelem Warszawy był od maja 2009 r., gdy Rada m. st. Warszawy podjęła uchwałę o wyróżnieniu w ten sposób także rotmistrza Witolda Pileckiego, Dalajlamy oraz Michała Sumińskiego.
W latach 1949-1955 działał w stowarzyszeniu PAX. W 1958 r. założył miesięcznik "Więź" i został jego redaktorem naczelnym. W latach 1961-1972 był posłem na Sejm PRL III, IV i V kadencji z ramienia katolickiej grupy Znak. Interpelował w sprawie wydarzeń marcowych 1968. Po wydarzeniach grudnia 1970 r. występował o powołanie komisji w celu ustalenia winnych rozlewu krwi. Pozbawiony możliwości kandydowania na urząd poselski, w 1976 r. związał się ściśle z ruchem opozycyjnym. W sierpniu roku 1980 stanął na czele Komisji Ekspertów MKS, której zadaniem było wsparcie strajkujących w Gdańsku robotników w rokowaniach z władzą. Od 1981 r. był redaktorem naczelnym "Tygodnika Solidarność". Po wprowadzeniu stanu wojennego został aresztowany, a następnie internowany w Strzebielinku, potem Jaworzu i w Darłówku; zwolniono go jako jednego z ostatnich 23 grudnia 1982 r.
Był jednym z głównych negocjatorów podczas obrad Okrągłego Stołu. Na prośbę Lecha Wałęsy zgodził się zostać premierem pierwszego niekomunistycznego rządu III Rzeczpospolitej. Współtworzył konstytucję wolnej Polski. Przewodniczył Unii Wolności. W latach 1991-2001, przez trzy kolejne kadencje (I-III), sprawował mandat posła na Sejm jako członek Unii Demokratycznej a następnie Unii Wolności. Był jednym ze współzałożycieli Partii Demokratycznej, wchodził w skład jej rady politycznej.
W latach 1992-1995 T. Mazowiecki był Specjalnym Sprawozdawcą Komisji Praw Człowieka ONZ ds. b. Jugosławii. Złożył swój mandat w proteście przeciwko bezczynności wspólnoty międzynarodowej wobec naruszeń praw człowieka, zwłaszcza ludobójstwa w Srebrenicy.
Otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetów w Lowanium, Genui, Giessen, Poitiers i Exeter, Uniwersytetu Warszawskiego, Akademii Ekonomicznej w Katowicach, a także Uniwersytetu w Tuzli. Został uhonorowany wieloma odznaczeniami, m.in. Orderem Orła Białego, Złotym Orderem Herbu Bośni, Orderem Legii Honorowej, Krzyżem Średnim z Gwiazdą Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej, oraz wyróżniony Nagrodą Srebrenica i nagrodą Jana Nowaka-Jeziorańskiego.
