Co nam mówi pustynia?

Może się wydawać, że we współczesnym świecie nie ma miejsca na mądrości matek i ojców pustyni, że ich nauczanie to pieśń przeszłości, która nie interesuje już nikogo poza wąską grupką specjalistów. Czy tak jest faktycznie? Czy nie możemy się niczego nauczyć od tych świętych kobiet i mężczyzn żyjących w IV i V wieku na pustyniach współczesnego im świata? I najważniejsze pytanie, czy my ich właściwie znamy?

A może jest jednak tak, że mądrość ojców pustyni dotyczy postawy wobec życia. Zachęcają oni do umiarkowania w sądzeniu, przedkładają milczenie nad gadulstwo, przestrzegają przed chciwością, zapraszają do poznawania samego siebie. Ojcowie nie wstydzą się mówić o swoich słabościach, świetnie wiedząc, że wyjście na pustynię jest czasem próby i wzrastania, a nie dowodem świętości. Nade wszystko są jednak ludźmi nieustannej modlitwy, mistrzami życia duchowego, wprawnymi nie tylko w osobistej pobożności, która przecież musiała być zawsze pierwsza, bo nie sposób przekazywać innym tego, czego się nie ma; są też nauczycielami w szkole odkrywania Boga dla wszystkich, którzy odwiedzali ich na pustyni, a dziś wczytują się w ich powiedzenia.

Okazuje się bowiem, że ci prości ludzie - wszak wielu z nich było nawet niepiśmiennych - posiadali w sobie światło prawdziwej i głębokiej mądrości, wobec której nawet biskupi i możni władcy stawali w podziwie.

17 stycznia, 18.30, 1Piętro, ul. Foksal 11, lok. 30, wstęp wolny.