Z relacji zamieszczonych  w książce „Szary Dom w Warszawie” z serii „Ocalić od zapomnienia” wynika, że społeczność związana z klasztorem Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego nie była zaskoczona wybuchem Powstania. Trudno w to uwierzyć, ale w Szarym Domu, pod okiem Niemców którzy zamieszkiwali w lokatorskiej części budynku, w czasie okupacji odbywały się tajne komplety. Oprócz tajnego liceum pedagogicznego działał tu roczny kurs nauczycielski dla maturzystek. Odbywały się akademie, szkolenia i spotkania - choć w razie wpadki groził za to obóz koncentracyjny.

Dużo bardziej niebezpieczne było przechowywanie Żydów, co w wypadku „wsypy” kończyło się zwykle egzekucją osób podejrzanych o pomoc.

Ale jak wspominała  matka przełożona Pia Leśniewska  był to obowiązek chrześcijański. W związku z tym zarówno w Szarym Domu jak i w Milanówku przechowywało  się kilkunastu Żydów.

Chociaż  przyjmuje się że wybuch Powstania  wyznaczono na godz. 17-tą w okolicach Uniwersytetu Warszawskiego walki rozpoczęły się wcześniej...

"1 sierpnia 1944 r. – godzina czwarta po południu. Jak co dzień rozbrzmiewa dzwonek wzywający siostry i domowników na  rozpoczęcie trzygodzinnej  adoracji Najświętszego  Sakramentu. Ksiądz Tadeusz Burzyński, chwilowy zastępca ks. Ziei wystawia  Pana Jezusa w monstrancji. Śpiewamy „O salutaris”. Wtem pada kilka bliskich, karabinowych strzałów... Po chwili nowa seria. Strzały bliższe i dalsze, wybuchy granatów. Zaniepokojenie wzrasta. Niektórzy nie orientujący  się  w sytuacji, mówią o manewrach… A jednak sprawa jest jasna. Chwila, od tak dawna przez wielu wyczekiwana, widać nadeszła. Dziś, 1 sierpnia 1944 r. rozpoczęliśmy powstanie…" - to fragment spisanej tuż po upadku powstania relacji s. Franciszki Popiel.

We wszystkich relacjach sióstr urszulanek powtarza się strzelanina ok. godz.16. Potem ktoś przynosi wiadomość do klasztoru, że na ul Gęstej leży ranny. W ciągu kilku minut przygotowuje się patrol sanitarny. Cztery siostry (s. Chodkowska, s. Deymer, s. Bagińska, s. Frankowska) zaopatrzone w torby sanitarne i nosze wychodzą z klasztoru na ul. Gęstą. Patrolem dowodzi s. Płaska. Tuż za nimi wychodzi ks. Tadeusz Burzyński z sakramentem Ostatniego Namaszczenia. Za chwilę słychać huk i wybuch granatu. Z drugiej strony  budynku, od ul ks. Siemca (obecnie Wiślana) ktoś wzywa pomoc do rannego księdza. Drugi patrol sanitarny składający się z harcerek biegnie na pomoc i przynosi do klasztoru rannego ks. Tadeusza. Rana jest śmiertelna. Po spowiedzi i Komunii św. ks. Burzyński umiera.