63 dni chwały

Na kopcu przy ul. Bartyckiej zgromadzili się przedstawiciele władz samorządowych, kombatanci, parlamentarzyści, oficerowie wojska i służb mundurowych oraz mieszkańcy Warszawy. Dla tych, którzy nie mogli lub nie chcieli wchodzić na szczyt wzniesienia, u jego podnóża ustawiono telebim i krzesełka.

Ogień pamięci, od którego na szczycie kopca zapalono ognisko, z Grobu Nieznanego Żołnierza przyniosła sztafeta pokoleń złożona z kombatantów, żołnierzy, harcerzy i stołecznych strażników miejskich. Jej dowódcą jest powstaniec z pułku AK "Baszta" Jerzy Grzelak. Ognisko zostało zapalone przy dźwiękach "Marszu Mokotowa". 

Wiceprezydent Warszawy Jacek Wojciechowicz zauważył, że stolica, oczywiście, pamięta o powstaniu, ale ogień na kopcu "ma szczególnie przypominać o 63 dniach bohaterskiej walki i o 63 dniach chwały". - Walczyliście 63 dni opuszczeni przez wszystkich, a trzeba też pamiętać, że już po powstaniu, szczególnie w okresie komunizmu, nikt wam nie podziękował i niejednokrotnie byliście prześladowani - powiedział J. Wojciechowicz do powstańców. 

Weteran powstania Eugeniusz Tyrajski podkreślił w przemówieniu, że w gruzach powstańczej Warszawy, z których usypano kopiec, są szczątki powstańców i mieszkańców stolicy. - Nie sposób zliczyć, ile tych szczątków może być w tym kopcu - powiedział. Nawiązując do tytułu jednego z wierszy Antoniego Słonimskiego, E. Tyrajski nawał kopiec "mogiłą nieznanego powstańca i mieszkańca Warszawy".

Uroczystość zakończyło złożenie wieńców przed pomnikiem i odegranie utworu "Cisza". Bezpośrednio potem część zgromadzonych odpaliła race i skandowała: "Cześć i chwałą bohaterom!". 

Kopiec został usypany z gruzów zniszczonej w 1944 r. Warszawy. Uporządkowano go z okazji 60. rocznicy wybuchu powstania warszawskiego w 2004 r. Na kopcu stoi kilkumetrowej wielkości znak Polski Walczącej z datą: 1944.

Ogień - tradycyjnie zapalany w tym miejscu 1 sierpnia - będzie płonął przez 63 dni, czyli tyle, ile trwały powstańcze walki.

Jedna z tablic na monumencie upamiętnia żołnierzy AK, powstańców warszawskich i mieszkańców Warszawy pomordowanych i poległych w latach 1939-1944; druga - twórcę pomnika, żołnierza AK, ppłk. Eugeniusza Ajewskiego ps. Kotwa.