Dzieła Boże klęsk nie znają

Bolesława Lament urodziła się w rodzinie rzemieślniczej w 1862 r. w Łowiczu jako pierwsze z ośmiorga dzieci. Po skończeniu miejscowego gimnazjum przez dwa lata uczyła się w Warszawie zawodu krawcowej, po czym otworzyła w Łowiczu własny zakład. Mając 22 lata razem z siostrą Stanisławą wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Rodziny Maryi w Warszawie. Po złożeniu pierwszej profesji pracowała jako wychowawczyni dziewcząt w internatach i instruktorka krawiectwa. Uczyła także w szkołach podstawowych.

Nie będąc pewna swego powołania, nie złożyła profesji wieczystej. Za radą ojca Honorata Koźmińskiego wyjechała razem z dwiema ochotniczkami do Mohylewa nad Dnieprem, aby zająć się tam katolickim wychowaniem młodzieży. Z pomocą jezuity, o.Józefa Wiercińskiego, Bolesława Lament napisała konstytucję nowego zgromadzenia zakonnego Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny, którego celem było wspieranie zjednoczenia chrześcijan na Wschodzie z Kościołem katolickim i umocnienie wiary.

W 1913 r. złożyła wieczyste śluby. Założyła internat dla młodzieży żeńskiej w Wyborgu, poszerzając działalność zgromadzenia na Finlandię. Po wybuchu rewolucji październikowe, pozbawiona domu i środków do życia,  wróciła do Polski. W 1925 r. zorganizowała nowicjat w Piątnicy pod Łomżą, a w rok później przeniosła dom generalny do Ratowa w diecezji płockiej. W 1935 r. zrzekła się urzędu przełożonej generalnej.

Została wysłana do Białegostoku, gdzie zorganizowała przedszkole, kursy krawiectwa oraz gimnazjum. Z jej inicjatywy siostry podjęły pracę w dwóch internatach, domu noclegowym i stołówce dla bezrobotnej inteligencji. Otaczały też opieką więźniów. Bolesława zorganizowała też, formalnie jako kurs do Pierwszej Komunii św., tajną szkołę, gdzie dzieci uczyły się przedmiotów zakazanych przez okupantów. Od 1941 r. Bolesława była sparaliżowana.

Zmarła 29 stycznia 1946 r. w Białymstoku w opinii świętości. Jej ciało przeniesiono do klasztoru w Ratowie. Beatyfikował ją w Białymstoku w 1991 roku św. Jan Paweł II.