Od lat dręczy nas pytanie, co jest po drugiej stronie, jakkolwiek byśmy rozumieli termin „druga strona”. Nawet ludzie głęboko wierzący próbują sobie wyobrazić ów raj, gdzie rozlegają się anielskie chóry, a Pan Bóg z długą brodą nagradza tych, którzy swoje życie spędzili godnie i pobożnie. Ale jak wygląda ta niebieska sceneria? Jak przełożyć ją na obrazy?

Symbolem tej ciekawości jest młodziutka bohaterka powieści Lewisa Carrolla, Alicja. To ona przełamała strach przed nieznanym i spróbowała przedostać się na drugą stronę lustra. Czyli gdzie? Co prawda mówi się, że „Alicja w krainie czarów” to lektura zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych, ale to wyobraźnia małej dziewczynki pozwala jej stać się, gdy trzeba, na tyle malutką lub na tyle dużą, by pokonać zamknięte drzwi i okna, których nie da się otworzyć. Ale co najważniejsze – umożliwia odnalezienie wśród mieszkańców drugiej strony lustra sojuszników. Bo to Alicja właśnie, jak zresztą każde dziecko, znajduje przyjaciół wśród czworonogów – kotów, borsuków czy królików. Dorosłym nie poszłoby tak łatwo. Ciekawska Alicja nie poddaje się. Czy nade wszystko wierzy w czary? Tak naprawdę tytuł książki Carrolla w dosłownym tłumaczeniu brzmi: „Przygody Alicji w krainie cudów/dziwów”. A więc to nie czary, ale wielobarwność i nieprzewidywalność świata, w którym istniejemy, pozwalają przeżywać najbardziej niewiarygodne przygody. Autorem „Alicji” jest wybitny matematyk, czyli reprezentant wiedzy ścisłej, dlatego rozumowanie Alicji i jej poczynania są jak najbardziej logiczne, nawet w świecie fantazji. Bo świat naszej wyobraźni jest precyzyjny i logiczny, choć na pozór szalony. A jak to wszystko, co wynika z adaptacji książki Lewisa Carrolla, przekłada się na kształt sceniczny? Cezary Domagała, który wyreżyserował spektakl w Romie, specjalizuje się w repertuarze adresowanym do dzieci, także tych najmniejszych. Myślę więc, że to zaważyło na inscenizacji. Projekty kostiumów, muzyka i choreografia wyraźnie skierowane są do wyobraźni dziecięcej, którą twórcy chcieli rozbudzić. Ale problem z tak popularną lekturą jak „Alicja” tkwi w tym, że każdy z nas pielęgnuje własną wizję. I niełatwo jej sprostać. Dlatego sądzę, że obronną ręką wychodzi z tych kłopotów sama Alicja, bezpretensjonalna, spontaniczna i wiarygodna.