Tablica "benonitów"
Do tej pory nie udało się ustalić obecnego miejsca spoczynku „benonitów" pochowanych pod kościołem św. Benona.
O. Dariusz Paszyński CSsR, wikariusz Przełożonego Prowincji Warszawskiej Redemptorystów, pobłogosławił w Wielkanoc tablicę upamiętniającą dziesięciu redemptorystów, tzw. „benonitów”, którzy odeszli do wieczności w latach działalności wspólnoty przy kościele św. Benona w Warszawie, założonej przez św. Klemensa M. Hofbauera. Uroczystość odbyła się w kaplicy domu zakonnego redemptorystów przy ul. Pieszej w Warszawie. Wzięli w niej udział członkowie obu warszawskich wspólnot redemptorystów oraz dwoje oblatów Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela.
W okolicznościowym przemówieniu została przypomniana historia pierwszej placówki redemptorystów w Warszawie i 21-letnią historię tzw. misji nieustannej przy kościele pw. św. Benona (1787-1808). W tym okresie zmarło 10 redemptorystów, członków miejscowej wspólnoty. Zostali oni pochowani w krypcie pod kościołem św. Benona. Po wypędzeniu św. Klemensa i jego współbraci z Warszawy w 1808 r. i kasacie placówki, kościół został zamknięty. W późniejszych latach świątynia była używana m.in. jako koszary, magazyn wojskowy i fabryka. Prawdopodobnie z tych powodów w XIX w. doszło do likwidacji krypty i przeniesienia znajdujących się tam trumien na któryś z ówczesnych warszawskich cmentarzy. Do tej pory nie udało się ustalić obecnego miejsca spoczynku „benonitów" pochowanych pod kościołem św. Benona. Tablica upamiętniająca ich życie i śmierć ma pełnić rolę symbolicznego nagrobku.
Budowa kościoła św. Benona rozpoczęła się w 1646 r. W 1787 r. przy kościele osiedlił się św. Klemens Hofbauer, inicjując pierwszą wspólnotę redemptorystów poza Italią. Jednym z pierwszych jego dzieł był sierociniec dla chłopców narodowości polskiej, rosyjskiej i niemieckiej, a później dla dziewcząt. Placówki przekształcone zostały następnie w dwie pierwsze w tej części Europy zawodowe szkoły: rzemieślniczą dla chłopców i gospodarstwa domowego dla dziewcząt. Szczyt pracy apostolskiej pierwszych redemptorystów przy kościele św. Benona przypadł na lata 1794 – 1808, gdy rozwijała się tzw. „Nieustanna misja”: codziennie celebrowano uroczyście Msze św., różne nabożeństwa, głoszono kazania i słuchano spowiedzi. Ten okres gorliwej pracy duszpasterskiej zjednał św. Klemensowi tytuł Apostoła Warszawy, redemptorystom zwanym tutaj popularnie „Benonitami” powszechny szacunek. Jednak intrygi osób, którym przeszkadzała działalność Benonitów oraz fałszywe oskarżenia Zakonu przed Napoleonem, doprowadziły do przerwania ich pracy apostolskiej w Warszawie. Św. Klemens wraz ze współbraćmi został wywieziony do twierdzy w Kostrzyniu. Odtąd budynek kościoła w kolejnych latach przekształcano na cerkiew, koszary, szkołę, magazyn wojskowy, mieszkania oraz fabrykę. W 1938 r. budynek kościelny został wykupiony przez Marię Biernacką i przekazany Kurii Warszawskiej. Podczas Powstania Warszawskiego w gruzach kościoła św. Benona zginęło ok. 40 osób. W 2008 r. odsłonięto pomnik św. Klemensa Hofbauera, ustawiony w nowym miejscu, przy kościele św. Kazimierza.
