Siostra Anna Maria od rana biega między piwnicą a trzecim piętrem. Pomaga przykrywać meble, nadzoruje prace, konsultuje bieżące sprawy z kierownikiem robót. Dzięki dotacji unijnej klasztor Matki Bożej Pocieszenia przy kościele św. Marcina przechodzi całościową termomodernizację.

– Trzeba wymienić ponad 130 kaloryferów i odrestaurować lub wymienić ponad 150 okien, unowocześnić system przygotowania ciepłej wody oraz ocieplić strych i zamontować kolektory słoneczne. Główne roboty musimy wykonać do czerwca przyszłego roku – mówi ekonomka generalna Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. I zaraz dodaje: – Pracy jest dużo, ale radość wielka, bo nie robimy tego dla siebie, ale dla wszystkich, którzy w klasztorze na Piwnej znajdują swoją przystań – wyjaśnia s. Anna Maria. Przy klasztorze na Starym Mieście spotyka się środowisko osób niewidomych, ich rodzin i przyjaciół. Swoich wiernych czytelników ma także Biblioteka Brajlowska i Biblioteka Wiedzy Religijnej. W tym roku Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża świętuje 100-lecie istnienia i dlatego otrzymana dotacja unijna jest przez siostry traktowana jak jubileuszowy prezent, a sam remont ma dla nich duże znaczenie. To tu w II poł. XIX w. miało swoją siedzibę samopomocowe stowarzyszenie niewidomych muzyków, a ich kapela dawała niedzielne koncerty. Przy ul. Piwnej przed obrazem Matki Bożej Pocieszenia modlono się za zdrowie młodej hrabianki Róży Czackiej, przyszłej założycielki ośrodka dla niewidomych w Laskach. Rodzice wozili ją do najlepszych klinik okulistycznych w Europie. Jednak w 1898 r., w wieku 22 lat, dziewczyna ostatecznie straciła wzrok. Przed kolejną podróżą Róża udała się na konsultacje do warszawskiego okulisty Bolesława Gepnera, by dowiedzieć się, czy jest sens wybierać się w drogę. Usłyszała, że wyjazd nie przywróci jej wzroku i szkoda na niego pieniędzy i czasu. Lekarz zasugerował dziewczynie, że z jej możliwościami społecznymi i finansowymi lepiej byłoby, gdyby zajęła się pomocą niewidomym na ziemiach polskich. Po tej wizycie Róża na trzy dni zamknęła się w pałacyku rodzinnym i zdecydowała, jak chce spędzić resztę życia: założyła Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi w Królestwie Polskim. – Matka Róża Czacka, dziś sługa Boża, pragnęła, by niewidomy odebrał dobre wykształcenie, pracą służył społeczeństwu, a przez to odkrył swoją wartość i godność, oraz był apostołem. Pełny sukces rehabilitacyjny widziała w zjednoczeniu z Bogiem. Chciała wydobyć z człowieka to, co najlepsze od strony umysłu i ducha. Sama bez wiary nie byłaby w stanie udźwignąć swojego kalectwa. Krótko po uzyskaniu przez Polskę niepodległości założyła nowy zakon, którego zadaniem było asystowanie niewidomemu na ścieżce wiary. Klasztor Matki Bożej Pocieszenia i kościół św. Marcina, które otrzymałyśmy w 1949 r., a później odzyskałyśmy dzięki kard. Wyszyńskiemu w 1956 r., towarzyszą nam w tym dziele – zauważa s. Gabriela, przełożona klasztoru. I o te warszawskie zabytki siostry dbają z całego serca, tym bardziej, że budynki skrywają ocalałe perełki: dzisiejszą kaplicę św. Franciszka z gotyckimi murami oraz krucyfiks uratowany z powstania warszawskiego. W ramach jubileuszu 9 września po Mszy św. o 17.30, zgodnie z 500-letnią tradycją miejsca, siostry odśpiewają akatyst przed obrazem Matki Bożej Pocieszenia, 12 października na Jasnej Górze organizują czuwanie nocne, a 1 grudnia o 15.30 Mszę św. dziękczynną w kościele św. Marcina odprawi metropolita warszawski kard. Kazimierz Nycz. Termomodernizacja klasztoru jest wielkim wyzwaniem finansowym, gdyż zgromadzenie zobowiązane jest do wniesienia wkładu własnego na inwestycję. Potrzeba 600 tys. zł. Przekracza to możliwości finansowe franciszkanek, których głównym źródłem utrzymania są emerytury i renty starszych sióstr oraz niewielkie pensje. Dlatego też siostry proszą ludzi dobrej woli o modlitewne i finansowe wsparcie.