Początki świątyni w Loretto sięgają 1928 r., gdy ks. Ignacy Kłopotowski, założyciel Zgromadzenia Sióstr Loretanek, ówczesny proboszcz parafii MB Loretańskiej w Warszawie, zakupił duży majątek pod nazwą Zenówka, położony nad rzeką Liwiec,w odległości 60 km od stolicy.

27 marca 1929 r. zmieniono urzędową nazwę miejscowości na Loretto, nawiązując w ten sposób bezpośrednio do Sanktuarium Świętego Domku Matki Bożej w Loreto we Włoszech. W 1981 r. do polskiego Loretto sprowadzono wierną kopię figury Matki Bożej z Dzieciątkiem. o ciemnych twarzach i okrytych jedną szatą.

Na początku w Loretto była skromna kapliczka w lesie, którą następnie przeniesiono do murowanego budynku. Z uwagi na wzrastającą liczbę wiernych w 1952 r. rozpoczęto budowę kaplicy.

Pierwszą Mszę św. odprawiono w niej 19 marca 1960 r., jednak prace wykończeniowe trwały do 1971 r., kiedy wykonano elewację zewnętrzną, umieszczając na frontonie grafikę przedstawiającą Matkę Bożą Loretańską z napisem: „Bogu w Trójcy Świętej Jedynemu i Matce Bożej Loretańskiej 1971’’.

Ostateczny wystrój nadał kaplicy artysta Jerzy Machaj, a jej poświęcenia dokonał 19 lutego 1984 r. bp Jerzy Modzelewski. Początkowo kaplica była pod wezwaniem Matki Bożej Różańcowej, a od momentu sprowadzenia z Włoch figury Matki Bożej Loretańskiej - jest pod Jej wezwaniem.

Rozwój kultu loretańskiego przyczynił się do tego, że w 2000 r. ówczesny ordynariusz abp Sławoj Leszek Głódź wydał dekret, na podstawie, którego jego następca abp Henryk Hoser SAC, 7 września 2008 r. ukoronował cudowną figurę Matki Bożej Loretańskiej.

Podczas tej uroczystości kard. Józef Glemp Prymas Polski, zwrócił się do zebranych, że w loretańskim sanktuarium od lat rozrasta się modlitwa i uświadomił siostrom loretankom, diecezji i wszystkim obecnym obowiązek budowania w Loretto kościoła.

Po kilku latach pojawili się ofiarodawcy, i w Roku Wiary 2012/2013, gdy w diecezji warszawsko-praskiej trwała peregrynacja kopii cudownej figury Matki Bożej Loretańskiej w Loretto rozpoczęła się budowa świątyni ku Jej czci.

Wygląd projektowanego kościoła inspirowany jest architekturą kościołów włoskich: Św. Franciszka i Św. Klary w Asyżu, a także klasztoru benedyktynów na Monte Cassino. Kościół zaprojektowano w układzie trzynawowej bazyliki z transeptem i prezbiterium.

W części północnej nad kruchtą i częściowo nad nawami znajduje się chór z miejscem na organy. Obok frontu kościoła po stronie wschodniej zlokalizowano wolnostojącą wieżę dzwonnicy, która połączona jest z kościołem zabudowanym łącznikiem w poziomie chóru.

Także po stronie wschodniej zaprojektowano wirydarz. Na ten wewnętrzny dziedziniec prowadzi przejście w cokole wieży dzwonnicy. Przestrzeń wirydarza jest ograniczona od strony wschodniej budynkiem plebanii i księgarni.