Lilie dla świętego detektywa. Wspomnienie św. Antoniego z Padwy przejdź do galerii

Święty Antoni (świeckie imię Fernando) urodził się w Lizbonie w Portugalii w 1195 r. Jako 15-latek wstąpił do klasztoru kanoników regularnych św. Augustyna. Po dwóch latach przeniósł się do klasztoru Santa Cruz w Coimbrze i tam zdobył wykształcenie. W 1219 r. został wyświęcony na kapłana. Bardzo przeżył uroczystość przewiezienia do Coimbry relikwii pięciu męczenników franciszkańskich, którzy ponieśli śmierć w Maroku. Św. Antoni poznawszy duchowość św. Franciszka z Asyżu, za wiedzą swoich przełożonych, przeniósł się do franciszkanów, przyjmując ich habit i zakonne imię Antoni.

Chciał zostać męczennikiem, dlatego pojechał na misje do Maroka. Tam ciężko zachorował i musiał wracać do kraju. Z powodu burzy, statek zawinął na Sycylię, św. Antoni zaś pojechał stamtąd na kapitułę generalną zakonu do Asyżu w 1221 r., gdzie spotkał się ze św. Franciszkiem.

Dał się poznać jako wybitny kaznodzieja, więc ustanowiono go głównym kaznodzieją zakonu. Głosił słowo Boże w północnych Włoszech i w południowej Francji. Kiedy jego kaznodziejska sława dotarła do Rzymu, papież Grzegorz IX poprosił św. Antoniego w 1228 r., aby wobec niego wygłosił kazanie i także głosił słowo Boże dla pielgrzymów licznie przybywających do świętego miasta.

W 1230 r. św. Antoni powrócił do Padwy, gdzie gorliwie głosił Ewangelię, nawoływał do nawrócenia, sprzeciwiał się lichwie i wyzyskowi biednych. Zasłynął też cudami.

Zmarł 13 czerwca 1231 r. w opinii świętości w klasztorze klarysek w miejscowości Arcella k. Padwy. Już rok po śmierci papież Grzegorz IX kanonizował Antoniego, natomiast papież Pius XII ogłosił go w 1946 r. doktorem Kościoła.

Kult św. Antoniego rozwinął się bardzo szybko nie tylko w Italii. Jako swojego patrona uznają go franciszkanie, siostry antonianki i antoninki, mieszkańcy Lizbony, górnicy, małżonkowie, narzeczeni, położnice, ubodzy. Wzywano św. Antoniego jako orędownika w przypadku bezpłodności, w sprawach rodzinnych, podczas zarazy bydła. Najbardziej jest dla nas znany jako patron ludzi i rzeczy zagubionych.

W ikonografii przedstawiany jest z Dzieciątkiem Jezus, lilią i księgą.