WKsięgarni na Miodowej od Wielkanocy stoi wiklinowy koszyk. A w nim kilka szkaplerzy, krzyżyków, garść obrazków prymicyjnych i uszkodzonych różańców. Wszystkie noszą ślady długiej modlitwy.

− Nie ma dnia, by ktoś nie przyniósł dewocjonaliów lub nie wziął pod opiekę starych – mówi Marta Kordysiewicz z działu promocji Centrum Duszpasterstwa Archidiecezji Warszawskiej.

Myśl o stworzeniu miejsca, w którym można złożyć nieużywane już dewocjonalia, zrodziła się wiosną. Inspiracją były pytania słuchaczy Radia Plus, którzy mieli podobny problem.

– Wydało mi się oczywiste, że skoro przedmioty poświęcone nie powinny być wyrzucane po prostu na śmietnik, to istnieją miejsca, w których można je bez wyrzutów sumienia oddać. Ale ku mojemu zdumieniu nie znalazłam ani jednego – mówi pani Marta.

Kodeks Prawa Kanonicznego wyraźnie wskazuje: „Rzeczy święte przeznaczone aktem poświęcenia lub błogosławieństwa do kultu Bożego należy otaczać czcią i nie wolno nimi posługiwać się do użytku świeckiego lub niewłaściwego, chociaż są własnością osób świeckich”. A to oznacza, że krzyżykom czy medalikom należy się szczególny szacunek, nawet jeśli uległy zniszczeniu. Dawniej składano takie przedmioty do nowo powstałych grobów lub po prostu palono. Umieszczano je także przy przydrożnych kapliczkach. Wodą święconą można było natomiast podlać kwiaty.

– Mamy obietnicę kardynała Kazimierza Nycza, że jeśli zebrane przez nas dewocjonalia nie znajdą nowych użytkowników, zostaną po zezwoleniu proboszczów pochowane na cmentarzu – zapewnia Marta Kordysiewicz. – Ale jak dotąd wszystko, co składano w Księgarni na Miodowej, po krótkim czasie znikało z wiklinowego koszyka.