To nie jest łatwa ani oczywista lektura, ale pomocna każdemu. Nicolas Diat odwiedził osiem francuskich klasztorów i wysłuchał zwierzeń ich mieszkańców.

Zrelacjonował drogę krzyżową młodego zakonnika, powalonego błyskawicznie postępująca chorobą, kanonika wyniszczonego walką z białaczką; nakreślił portret brata dotkniętego depresją, który sam zakończył swoje życie, oraz łagodną, anielską śmierć eremitów. Każde odchodzenie jest inne. Łączy je jedno. Że na końcu pozostaje samotność i ogołocenie, jak Jezusa na krzyżu. I nieważne, czy leży się w nowoczesnej, dobrze wyposażonej szpitalnej sali, czy w celi w otoczeniu opiekuńczych braci, na pewnym etapie z cierpieniem i chorobą zostaje człowiek sam na sam. Mądrość ludowa podsumowuje: „Jakie życie, taka śmierć”.

W tym przypadku raczej sprawdza się twierdzenie, że jakie podejście do życia, cierpienia, problemów, taki jest też stosunek do własnego odchodzenia. Kiedy człowiek zdaje sobie sprawę, że już pora odejść, może spokojnie domykać walizki swojego życia, może też ze złością odrzucić je w kąt. Ale to niczego nie zmieni... Książka „Czas umierania” została uhonorowana nagrodą im. kard. Jean-Marii Lustigera, Wielką Nagrodą Akademii Francuskiej. Dla naszych Czytelników mamy 3 egzemplarze ufundowane przez Wydawnictwo Sióstr Loretanek. O tym, jak je otrzymać, można przeczytać na: warszawa.gosc.pl.