Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Józefa Oblubieńca na Krakowskim Przedmieściu został wzniesiony dla karmelitów bosych w XVII wieku w stylu barokowym. W projektowaniu świątyni wzięli udział znani architekci: Konstanty Tencalla, Szymon Józef Bellotti oraz Tylman z Gameren. W 1724 roku kościół został przebudowany, natomiast jego fasadę ukończono w 1779 roku – była to pierwsza w Warszawie klasycystyczna fasada kamienna.

Ołtarz główny, poświęcony św. Józefowi, pochodzi z XVIII wieku. Został wzniesiony w stylu barokowo-rokokowym i powstał w miejscu pierwotnego ołtarza projektu Tylmana z Gameren, z którego pozostał obraz św. Józefa z Dzieciątkiem. – To ciekawy obraz, bo św. Józef otrzymuje Pana Jezusa pod opiekę. Historycy mówią, że to bardzo rzadki wizerunek św. Józefa – mówi ks. Kwiatkowski.

Klasztor karmelicki usunięto zaraz po powstaniu styczniowym, a budynek przejęło seminarium duchowne, które w 1925 roku dobudowało w północnej części neoklasycystyczną bibliotekę wg projektu Konstantego Jakimowicza. Kościół nie został zniszczony podczas II wojny światowej, więc po jej zakończeniu, do czasu odbudowania zburzonej archikatedry św. Jana, zastępował ją w tej funkcji nosząc miano prokatedry.