Ból nie odpuszczał miesiącami, jednak cierpiąca na guza jelit Kazimiera Gruszczyńska prawie nie dawała po sobie tego poznać.

Jej towarzyszki zapamiętały, że po nieprzespanej nocy potrafiła swoje łóżko oddać wracającej z dyżuru siostrze i nieraz opróżniała szafę dla tych, którzy byli w potrzebie. Sama powtarzała, że jest dzieckiem krzyża, a swoim siostrom mówiła: „Każdy dzień uważaj jako ostatni zarobek na wieczność”. 9 kwietnia watykańscy kardynałowie potwierdzili, że matka Kazimiera Gruszczyńska w stopniu heroicznym wypełniała cnoty na ziemi. Miesiąc temu przeprowadzono prace ekshumacyjne na Starych Powązkach, a jej doczesne szczątki przeniesiono do kościoła św. Józefa w Kozienicach. Do jej beatyfikacji konieczny będzie jeszcze dekret o autentyczności cudu. O ten modlą się nie tylko franciszkanki od cierpiących. To bezhabitowe zgromadzenie powstało 140 lat temu, 26 kwietnia 1882 roku, z inicjatywy kapucyna bł. Honorata Koźmińskiego oraz Kazimiery Gruszczyńskiej. Urodzona 31 grudnia 1848 r. w Kozienicach, swoje życie związała jednak w dużej mierze z Warszawą. Początki zgromadzenia związane są z Przytuliskiem – schroniskiem dla kobiet znajdujących się w trudnej sytuacji życiowej. Budynek przy Wilczej 7 był siedzibą przytułku dla potrzebujących pomocy, powstałego z inicjatywy członkiń Żywego Różańca. Zamożne panie i arystokratki poświęcały czas ludziom opuszczonym, szukającym pracy i tułającym się po warszawskim bruku. To w dużej mierze spośród nich rekrutowały się pierwsze członkinie nowego zgromadzenia. Do budynku dobudowano dwa piętra oraz nową kaplicę, a już po śmierci matki Gruszczyńskiej uruchomiono szkołę pielęgniarską – marzenie założycielki. Siostry pomagały potrzebującym w znalezieniu pracy, mieszkania, udzielały pomocy medycznej, niektórym dawały czasowo zatrudnienie. Już pod koniec XIX wieku oprócz Przytuliska prowadziły na terenie Warszawy pięć innych przytułków noclegowych dla bezdomnych i podjęły opiekę nad pierwszym w Warszawie zakładem dla nieuleczalnie chorych oraz zakładem „Macierzyństwo” dla ubogich matek. Prowadziły ambulatoria, w których udzielano bezpłatnej pomocy medycznej i często również wsparcia materialnego, podejmowały opiekę nad chorymi w domach prywatnych. Podjęły też pracę w szpitalach i placówkach dobroczynnych w wielu miastach: Łodzi, Tomaszowie Rawskim, Lublinie, Wilnie, Zawierciu, Odessie, Krasławiu, Poznaniu. – Doświadczona wieloletnim ciężkim cierpieniem matka Kazimiera Gruszczyńska uczyła, jak je mężnie przyjmować i znosić – mówi s. Lucyna Czermińska CSFA, wicepostulatorka procesu beatyfikacyjnego sługi Bożej. W 1910 r. zgromadzenie otworzyło w Warszawie przy ul. Hożej nowoczesny szpital, który był m.in. placówką szkoleniową dla przyszłych kadr pielęgniarskich. W czasie I i II wojny światowej siostry udzielały pomocy pielęgniarskiej rannym żołnierzom i powstańcom w szpitalach polowych i placówkach zgromadzenia. Niektóre towarzyszyły rannym więźniom w czasie ich transportu do obozów jenieckich. Po wojnie większość placówek prowadzonych dotychczas przez siostry odebrano. Z czasem znacznej liczbie z nich udało się znaleźć zatrudnienie w państwowych szpitalach i ośrodkach zdrowia, jednak bez ujawniania swojej przynależności do zgromadzenia zakonnego. Niektóre siostry podjęły pracę jako katechetki, pielęgniarki parafialne, organizowały poradnictwo rodzinne przy parafiach. Po roku 1989 zgromadzenie odzyskało niektóre z utraconych w czasach PRL placówek, uruchomiło na 16 lat Szkołę Pielęgniarską oraz założyło dwa domy opieki: w Białymstoku i w Warszawie, prowadzi także bursę studencką. Dom Opieki św. Franciszka powstał w 1995 r. na miejscu dawnego Zakładu dla Nieuleczalnie Chorych przy ul. Puławskiej 113 d, zlikwidowanego po II wojnie światowej przez władze komunistyczne. Znajduje się w sąsiedztwie domu zakonnego, obok parku Królikarnia. Bursa studencka działa zaś przy ul. Wilczej 9, obok niepozornej kamienicy przy ul. Wilczej 7, w pobliżu pl. Trzech Krzyży, która jest dziś siedzibą zgromadzenia. Oprócz tego siostry od 1927 r. prowadzą Dom Rekolekcyjno-Wypoczynkowy w Karczewie.