Nie od razu zdobyli zaufanie. W habitach z pasem, do którego mogli zamocować toporek, przepasani sznurem z przytroczonym różańcem i w srebrzystych hełmach – nie kojarzyli się z siłą i odwagą, potrzebnymi do mierzenia się z szalejącym żywiołem. Czas pokazał, że robili to często lepiej, szybciej, a do tego z modlitwą na ustach. Tak potrzebną, gdy człowieka spotyka nieszczęście.