Ewa o Marii

Dla świata była wielką uczoną, osobą znaną i podziwianą, a dla dwóch dziewczynek – po prostu mamą. „Kiedy się urodziłam, matka moja miała trzydzieści siedem lat. Gdy podrosłam na tyle, aby móc ją zrozumieć i poznać, była już kobietą starą i bardzo sławną. A przecież ja nigdy w niej nie widziałam właśnie tej »słynnej uczonej«: zapewne dlatego, że myśl o własnej wielkości i sławie były dla Marii dalekim i nieważnym” – tak pisała 33-letnia Ewa Curie, młodsza córka Marii Skłodowskiej-Curie, po śmierci matki w książce wydanej w 1937 r. jednocześnie m.in. we Francji, Włoszech, w Wielkiej Brytanii, Hiszpanii i USA. Przygotowała ją, by dać wyraz swojej wielkiej miłości do jedynego rodzica, którego znała i pamiętała, gdyż ojciec zginął, gdy miała dwa lata. By ją napisać, tymczasowo wycofała się z życia towarzyskiego, zbierała i porządkowała dokumenty i listy pozostawione przez matkę. Odwiedziła też polską rodzinę, poszukując informacji o dzieciństwie i młodości matki. W Polsce biografię wydano po raz pierwszy w 1938 r. pod tytułem „Maria Curie”, a już rok wcześniej prezydent RP Ignacy Mościcki w uznaniu zasług dla rozsławienia imienia Polski odznaczył Ewę Krzyżem Oficerskim Polonia Restituta.