W kulminacyjnym momencie czuwania "Jezus na Stadionie Legii", podczas uroczystej Eucharystii, homilia abp. Adriana Galbasa stała się duchowym przewodnikiem dla tysięcy uczestników. Jej motywem było przeniesienie emocjonalnego doświadczenia spotkania na grunt głębokiej, osobistej refleksji, prowadzącej do zrozumienia własnej tożsamości i misji w świetle wiary.

Foto Gość DODANE 08.06.2025 AKTUALIZACJA 08.06.2025

Jezus na Stadionie Legii. Msza św. z abp. Adrianem Galbasem

​Kulminacyjnym momentem czuwania "Jezus na Stadionie Legii" była nocna Eucharystia.  

- Rekolekcje polegają na tym, że konfrontując się ze słowem Bożym, mogę zobaczyć siebie: Panu Bogu dziękować za to, co jest we mnie scalone, bo to jest owoc Jego łaski i mojej współpracy z tą łaską. Zawsze w takiej kolejności: zobaczyć najpierw to, co jest we mnie OK, z czego mogę być dzisiaj dumny, a dopiero potem z tej perspektywy zobaczyć to, co mi się rozsypało, to, co jest jakoś pokawałkowane. Czasem ludzie tak mówią: "Modlitwa mi się sypnęła, wiara mi się sypnęła, miłość mi się sypnęła". Już w najbardziej ekstremalnych momentach: "Życie mi się sypnęło" albo "mi się sypie". Taką rozmowę wspominam z pewnym starszym człowiekiem, który powiedział mi: "Proszę księdza, jak ja bym miał całe moje życie opisać jednym słowem, to to słowo by brzmiało »pudło«. Ja cały czas trafiałem obok celu, a teraz już jestem stary i nic nie mogę z tym zrobić. Nie mogę tego naprawić". Bardzo się czułem bezradny w czasie tego spotkania. Jakoś nie mogłem znaleźć żadnych słów - opowiadał abp Galbas.

To poczucie porażki zostało skontrastowane z owocem rekolekcji, po których - jak zaznaczył - nie ma przegranego. - Na tym stadionie, na tej płycie zwykle po meczu ktoś jest przegrany, w najlepszym razie jest remis. Nie ma przegranego, ale też nie ma wygranego. Ale po rekolekcjach wszyscy są wygrani, jeśli się na nie zdecydowali - mówił.

Centralnym punktem refleksji biblijnej stała się analiza opisu zesłania Ducha Świętego z Dziejów Apostolskich. Celebrans zwrócił uwagę na jedno słowo, którego często brakuje w lekcjonarzu, a które jest kluczowe dla zrozumienia sensu tego wydarzenia: "wreszcie" - "Kiedy wreszcie nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy" (Dz 2,1). Według metropolity warszawskiego, słowo "wreszcie" wskazuje na głębokie i długie oczekiwanie apostołów. Mimo trzech lat spędzonych z Jezusem wciąż myśleli oni w kategoriach politycznych, pytając o przywrócenie "królestwa Izraela". Zesłanie Ducha Świętego, które nastąpiło na wspólnotę zjednoczoną i uporządkowaną według myśli Bożej, całkowicie przemieniło ich myślenie, ustawiając w centrum "królestwo Boże". Duch Święty nie wywrócił Kościoła, ale "postawił go na nogach". Następnie abp Galbas przeniósł tę prawdę na poziom osobisty, zadając każdemu słuchaczowi fundamentalne pytanie:

- Kiedy miałaś, kiedy miałeś "wreszcie" swoją Pięćdziesiątnicę? Wreszcie ten moment, kiedy ci się ustawiło wszystko we właściwej proporcji na nogach. Kiedy to było? Bo to trzeba pamiętać jak pierwszy pocałunek. To trzeba pamiętać jak pierwsze wyznanie miłości. Kiedy to było? Nie mam tutaj czasu na dłuższe świadectwo, ale powiem tylko krótko, że w moim życiu na pewno to były dwa momenty. Pierwszy - bierzmowanie, do którego poszedłem jako niewierzący, zbuntowany, posłuszny jedynie mojej babci, żeby się ode mnie odczepiła. Po świstek, jak pewnie wielu. I w czasie bierzmowania miałem myśl prościuteńką, żadnych wielkich oświetleń, żadnych wielkich wzlotów, żadnych wielkich uniesień, tylko prościuteńką myśl: "A może to jest prawda z tym Chrystusem, z tym Kościołem, z tą Eucharystią, z tymi sakramentami?". Jak szedłem do bierzmowania, to byłem przekonany, że to nie jest prawda, tylko jakiś cyrk, ale właśnie wtedy pojawiła się ta myśl, która została dopełniona jakiś czas potem doświadczeniem, o którym nie wiedziałem, że tak się nazywa. Nazywane jest chrztem w Duchu Świętym albo wylaniem Ducha Świętego. Kto z was ma to doświadczenie za sobą, wie, o co chodzi. I znowu to nie było w jakiejś wzniosłości, w jakichś krzykach, śpiewach, błyskach - mówił abp Adrian. - Ja jestem chłopak ze Śląska. Na Śląsku największy komplement to jest "może być". Pół dnia żona gotuje obiad, mąż zje. "No i jak, kochanie?". "Może być". I ona jest bardzo szczęśliwa, bo wie, że nie potrzebuje rewolucji kuchennych, bo jest mistrzynią. Więc takie było też to moje doświadczenie. Nie mogę powiedzieć, że cokolwiek wtedy zrozumiałem ani że cokolwiek odczułem, ale przyjąłem to, co dopiero potem przeczytałem w Liście św. Pawła do Rzymian, a co dzisiaj zabrzmiało. Ten tekst przed chwilą się pojawił: "Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego Ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi" (Rz 8,16). Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to jesteśmy dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa. Jak człowiek to przyjmie, to już nic więcej nie potrzebuje. To jest właśnie ustawienie sprawy z głowy na nogi, że jesteś dzieckiem Bożym, dziedzicem Boga, współdziedzicem twojego brata Jezusa - dodał.

W ostatniej części homilii celebrans odniósł się do kwestii cierpienia. Przyjęcie tożsamości dziecka Bożego nie oznacza życia bez bólu, ale nadaje mu nowy sens - jest to cierpienie wspólnie z Chrystusem, co stanowi "bardzo wielką różnicę" w porównaniu do cierpienia w samotności. Odnosząc się do hasła czuwania rekolekcyjnego - "Świat rani, Bóg leczy" - podkreślił, że ranić potrafi przede wszystkim człowiek.

- Nie wiem, czy świat rani, nie będę się wymądrzał. Ale człowiek rani, zwłaszcza taki, który sam został zraniony. Czasem z wściekłości, czasem z tego, żeby był remis, czasem z zazdrości, czasem z jakiegoś jeszcze innego niepogodzenia ze sobą, z nieumiejętności zamienienia tej rany w bliznę. Człowiek rani. Ludzie ranią. Ja ranię. Potrzebne jest uleczenie. Uleczenie, które chce dać Bóg też przez człowieka. Tak sobie to obmyślił, że przychodzi przez człowieka. Przez tego Człowieka przez wielkie "c" - Chrystusa. Przez Jego działanie w sakramentach, których tutaj dzisiaj doświadczamy. Przez Jego działanie w słowie. I przychodzi przez człowieka przez to mniejsze "c", ale też wielkiego. To znaczy przez ciebie. Chce właśnie w ten sposób uleczyć drugiego człowieka zranionego. To jest posłanie, to jest ewangelizacja, to jest misja, którą daje Duch Święty. I w ten wieczór, w tę noc, kiedy Kościół nie wspomina wydarzenia Pięćdziesiątnicy, ale kiedy to wydarzenie uobecnia, właśnie o to się módlmy, o to prośmy, za to dziękujmy - prosił.

Msza św. zakończyła się o godz. 1.30 w nocy.