Chciał wyprowadzić się z miasta, z warszawskiej Saskiej Kępy, do Puszczy Kampinoskiej. Muzyka Stanisława Soyki – będąca połączeniem jazzu, popu, poezji śpiewanej i gospel – miała podnosić na duchu. Był jak filozof, który w prostych, ale głębokich frazach, przypominał o wartościach ewangelicznych: zrozumieniu i miłości do drugiego człowieka. Mówił, że „ćwiczy się w nieśpieszności”, że nie lubi pośpiechu, ale również, że jednak droga wiary jest najlepsza i pozwala mu codziennie podnosić się. „W chwilach, kiedy na szybko muszę coś poważnie powiedzieć, odnoszę się do Ewangelii” – wyznał.