Z Lwowa do Warszawy przejdź do galerii

To właśnie św. Józef Bilczewski jako metropolita lwowski przyjął ks. Alojzego Majewskiego i pierwszych pallotynów w 1907 roku. Dzięki jego orędownictwu powstała pierwsza pallotyńska placówka, z której rozwinęło się dzieło polskiej prowincji Chrystusa Króla. 

23 listopada jego relikwie przekazał parafii św. Wincentego Pallotiego w Warszawie abp Mieczysław Mokrzycki. W homilii przypomniał, że św. Bilczewski został beatyfikowany we Lwowie przez Jana Pawła II w 2001 roku, a kanonizowany przez Benedykta XVI w 2005 roku w Rzymie. Mówił też, że ludzi, którzy znali św. Bilczewskiego, opowiadali że, gdy szukało się arcybiskupa, trzeba było iść do katedry, bo tam często klęczał.

- Był mężem Eucharystii, modlitwy i czynnej miłości. Dlatego został świętym. Nauczał o jedności, gdy Lwów był mozaikom narodowości i kultur. Mówił o budowaniu mostów, a nie murów. Wskazywał, że świętość rodzi się z małych rzeczy - porządku, punktualności, wierności. Przyjmując jego relikwie pragniemy czerpać z jego ducha miłości i służby - nauczał abp Mokrzycki.

Określił św. Józefa Bilczewskiego jako całkowicie oddanego Bogu i Kościołowi, który łącząc głęboką wiedzę teologiczną z konkretną, czynną pomocą, zwłaszcza ubogim, charakteryzował się prostotą, pokorą i wiernością misji. 

- Święty Józef nie jest pomnikiem, a duchowym ojcem, który nadal rozpala ducha miłości. Tego ducha w relikwiach wprowadzamy do wspólnoty pallotyńskiej i parafii. One nie są tylko do ucałowania. Mogą być też wyrzutem sumienia. Przypominają nam o modlitwie serca, by powracać w naszych domach do bycia ludźmi czynnej miłości. Staniemy się takimi, gdy nie będziemy odpowiadali złem na zło, nie będziemy powiększali podziałów - nauczał abp. Mokrzycki, przypominając maksymę św. Józefa „Nie pozwólmy, by nienawiść miała ostatnie słowo”.

Józef Bilczewski urodził się w 1860 roku w rodzinie stolarza, a zmarł w 1923 roku. Po krakowskim seminarium przyjął święcenia kapłańskie w 1884 roku. Ukończył teologię na UJ i objął katedrę teologii dogmatycznej na Uniwersytecie Lwowskim. Odznaczał się niewiarygodnymi zdolnościami zapamiętywania tekstów przeczytanych książek. W 1901 r. został biskupem archidiecezji lwowskiej obrządku łacińskiego. Zasłynął z wielkiej pobożności i gorliwości duszpasterskiej, szczególnie na rzecz ubogich. Miał wielkie nabożeństwo ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa. 

W czasie walk o Lwów w listopadzie 1918 stał na czele komitetu ratunkowego, który dostarczał żywność najbiedniejszym. Określony był przez Piusa XI mianem „jednego z największych biskupów świata”, a przez ludzi -biskupem, który został człowiekiem.