– Kościół w Polsce – podobnie jak w przeszłości, a dziś może jeszcze bardziej – ma wielką szansę, by nadal stawać się miejscem spotkania kultur i narodów, Wschodu i Zachodu, ale też Południa i Północy. W swojej historii Polska nie raz odgrywała taką rolę – ocenił.

Na zakończenie o. Sosa zaznaczył: – Boję się życzyć wam męczeństwa, ale z całego serca życzę wam dawania mocnego, chrześcijańskiego świadectwa. Bo, jak mawiał papież Paweł VI, człowiek naszych czasów chętniej słucha świadków niż nauczycieli, a jeśli słucha nauczycieli, to dlatego, że są świadkami.

Po Eucharystii odmówiono Litanię do św. Andrzeja Boboli. Można też było ucałować jego relikwie.

Św. Andrzej Bobola urodził się 30 listopada 1591 r. w Strachocinie koło Sanoka. Pochodził ze szlacheckiej rodziny. Wstąpił do jezuitów, w 1622 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako kaznodzieja, spowiednik, wychowawca młodzieży w Wilnie, Połocku, Warszawie, Łomży i w Pińsku. Podejmował szczególne wysiłki na rzecz pojednania prawosławnych z katolikami.

Jego gorliwość przyniosła mu określenie "łowcy dusz – duszochwata". Budziła jednak niechęć wśród wielu ortodoksów. W czasie wojen kozackich przerodziła się w nienawiść i miała tragiczny finał. W maju 1657 r. Kozacy napadli na Janów Poleski i dokonali rzezi wśród katolików i żydów. Andrzeja Bobolę pochwycili w pobliskiej wiosce. Został bestialsko okaleczony, a następnie zamordowany.

Św. Andrzej Bobola został kanonizowany w 1938 r. przez Piusa XI, a w 2002 r. został ogłoszony patronem Polski. W 2007 r. Episkopat nadał kościołowi, w którym są jego relikwie, tytuł sanktuarium narodowego. Oficjalne ogłoszenie tego tytułu odbyło się 16 maja 2008 r. podczas uroczystości ku czci świętego.