Zwykły blok na warszawskiej Woli, niedaleko kościoła św. Wojciecha. Drzwi do mieszkania na 8. piętrze otwiera uśmiechnięty starszy pan... w sutannie. – Od chwili wystąpienia z seminarium zawsze uważałem, że był to piękny czas mojego życia i przeżywania relacji z Bogiem – mówi.

Byłem pyszny

Urodził się dwa lata przed wybuchem II wojny światowej. Powstanie Warszawskie na Woli, oczekiwanie na egzekucję pod kościołem św. Wojciecha, obóz koncentracyjny, obóz pracy i niełatwy powrót do powojennej rzeczywistości. Jako 16-latek poszedł do Niższego Seminarium Duchownego w Warszawie. Po dwóch latach zdecydował, że będzie księdzem. Wśród jego kursowych kolegów był szereg znanych kapłanów, między innymi ks. Edward Engelbrecht, ks. inf. Lucjan Święszkowski czy ks. prof. Marek Starowieyski. Wytrzymał dwa lata. – To była moja pycha, chciałem być mądrzejszy od Pana Boga i po prostu stwierdziłem, że do kapłaństwa się nie nadaję – wspomina dzisiaj. W niecałe dwa lata po opuszczeniu murów na Krakowskim Przedmieściu Stanisław Kicman w chórze parafialnym poznał przyszłą żonę, Czesławę. Na ślubnym kobiercu stanęli w 1959 r. Rok później urodził się pierwszy syn, 7 lat później – drugi. – To był czas pracy i nauki: dzieci i nas samych. Początek studiów na wydziale prawa, ostatecznie nieskończone. Praca w najróżniejszych dziedzinach życia – od kierownika klubu sportowego „Sarmata” na Woli, przez urzędnika po działacza samorządowego. I różne stanowiska w administracji – miasta i województwa – wymienia.

Prawdziwy przyjaciel

Cały czas był mocno związany z Kościołem. Życie małżeńskie nie było wolne od problemów. Ale było wypełnione modlitwą, pielgrzymkami... – Od lat zaczynaliśmy z żoną każdy dzień jutrznią. Dzień zawsze kończyliśmy „Apelem Jasnogórskim” i choć oglądaliśmy czasami jakiś film lub czytaliśmy książki, to wieczór był już przesiąknięty modlitwą. W trudnych chwilach do Chrystusa zawsze przywracały nas sakramenty. Nie psycholog, nie pseudoprzyjaciele, którzy nad nami się litują, a w duchu zacierają ręce... To Jezus jest zawsze największym przyjacielem. To jest moja rada dla młodych małżonków – mówi Stanisław Kicman. Przez wiele lat angażował się w duszpasterstwo parafialne. Długo był nadzwyczajnym szafarzem Najświętszego Sakramentu. – Podczas pracy z młodzieżą szybko zobaczyłem, że potrzebuję wiedzy – mówi. W ten sposób trafił na Papieski Wydział Teologiczny w Warszawie. Zajął się katechezą. Przez 15 lat uczył w liceum im. Jana Kochanowskiego w Warszawie, kochany przez młodzież i zaprzyjaźniony z nauczycielami.

Bóg zawołał znowu

Decyzję o wstąpieniu do seminarium podjął wiosną 2012 roku, gdy zmarła jego ukochana żona Czesława. A tak naprawdę wcześniej, gdy przy którymś z niedzielnych obiadów, w obecności żony przykazał synom, żeby – w przypadku jego śmierci – zajęli się matką tak jak on. – Wtedy im powiedziałem też, że jeśli ja zostanę sam, będę pragnął całkowicie poświęcić swe życie Bogu – mówi. Synowie przyjęli to dobrze. Razem z nimi kupował sutannę przed obłóczynami i diakonatem. Rok temu otrzymał posługi lektoratu i akolitatu. Przez 9 miesięcy był na praktykach w parafii św. Marii Magdaleny w Magdalence. Tam otrzymał święcenia diakonatu. Teraz odbył praktykę diakońską w swojej parafii, św. Wojciecha na Woli. – Chociaż kapłaństwo jest niewątpliwie zaszczytem, to pragnę je głównie traktować jako służbę, u której źródła jest Miłość.

Kapłaństwo dla wdowca

Są jednak w parafii, czy nawet w rodzinie, osoby, którym trudno pogodzić się z myślą, że wdowiec może zostać księdzem. – Bóg w naszym życiu realizuje swoje plany – mówi, spoglądając na zdjęcia żony. –Kościół w osobie kard. Kazimierza Nycza zezwolił na moją formację do kapłaństwa po jej śmierci. Wiele osób w takiej sytuacji przeżywa resztę swojego życia w samotności. Ale ja po 53 latach wspólnego życia z żoną, do wierności małżeńskiej dodam teraz także wierność Chrystusowi. Z całego serca tego pragnę. I z lękiem, ale i z radością czekam na kapłaństwo – dodaje.