Biedronki obsiadły piec

Jaś krótkiej formy

Do drewnianej przybudówki mieszczącej się na terenie klasztoru sióstr wizytek przy Krakowskim Przedmieściu Tadeusz Olszewski razem z Czesławem, bratem bliźniakiem, sprowadzili się pół wieku temu. Tadeusz, wówczas student akademii muzycznej, rozpoczynał pracę jako organista w klasztornym kościele. Sześć lat później, w 1959 r., do domu z trzema mieszkaniami jako rektor kościoła sióstr wizytek wprowadził się ks. Twardowski. Upłynęło trochę czasu, zanim rektor, bracia Olszewscy i mieszkający tu już wcześniej ks. Bronisław Bozowski zaprzyjaźnili się. Do braci Olszewskich ks. Twardowski przychodził na telewizję. Interesowały go informacje. Siadał na rogu wersalki i komentował. Tak celnie, że ks. Bozowski zaczął nazywać go "Jasiem krótkiej formy”. Lubił także oglądać kryminały, ale wyniki meczów wolał poznać z gazet. Drzwi między pokojami były zawsze otwarte, a ściany tak cienkie, że słychać było każde kichnięcie. Bracia Olszewscy zawsze gotowi byli do pomocy. Także tej ludzkiej, kiedy choroba coraz bardziej odbierała siły.

Telefon w przedpokoju milczy od sześciu lat. Po śmierci księdza do mieszkania początkowo zaglądali jego przyjaciele. Potem lokum zaczęli interesować się dziennikarze i zwykli ludzie. - Zostałem poproszony, by pełnić rolę "kustosza” tego miejsca. Kiedy przychodzi umówiona grupa, ksiądz rektor Aleksander Seniuk daje mi klucz do mieszkania i zaczynam oprowadzać. Czasem także ksiądz rektor oprowadza gości - wyjaśnia.

  Mieszkanie ks. Twardowskiego od czasu śmierci zachowane jest w niezmienionym stanie Agata Ślusarczyk /Foto Gość Żeby kraść nie było co

Na 'muzealną lekcję” najczęściej zgłaszają się szkolne wycieczki. Szczególnie te, którym patronuje ksiądz poeta. Z grupami przychodzą także miejscy przewodnicy. Pojedyncze osoby także chcą obejrzeć, jak mieszkał ksiądz, którego wiersze tak bardzo do nich przemawiają. No i znane osoby. - Z wizytą byli kard. Kazimierz Nycz i Hanna Gronkiewicz-Waltz. Z roku na rok ludzi jest coraz więcej - mówi Tadeusz Olszewski. Chętnych dzieli na małe, kilkuosobowe grupy. - To przedwojenny budynek. Przydałby się gruntowny remont. Wówczas wszyscy będą mogli odwiedzić to miejsce - wyjaśnia „kustosz”. Po krętych, trzeszczących już schodach prowadzi na pierwsze piętro. Pierwsze wrażenie? Często zdziwienie, że w dzisiejszych czasach można tak skromnie funkcjonować.

- Ksiądz Bozowski zawsze mawiał, że trzeba tak żyć, by złodziej nie miał co ukraść. I w zasadzie tak tu mieszkaliśmy - tłumaczy. Od czasu kiedy ks. Twardowski poszedł do szpitala, wszystko zostało na swoim miejscu. W rogu sekretarzyk, wyciągnięty spod gruzów rodzinnego domu na ul. Elektoralnej. Przy łóżku długopisy i kolorowe karteczki z dziecinnego notesika. Pod - stoją buty. Ksiądz "od biedronek" tutaj pisał swoje wiersze. Tu także przyjmował gości. Drobiazgów, które mu przynosili, jest zatrzęsienie. Od porcelanowych aniołków, ludowych witraży, kołowrotka, po drewniany krzyżyk i domowej roboty nalewki od Anny Dymnej. Są także liczne nagrody, monety okolicznościowe z podobizną księdza i pamiątkowa księga. - Ksiądz nawet z kurtki z kieszonkami potrafił się cieszyć jak dziecko. Dlatego dzieci tak bardzo lubił. Ale też je bardzo szanował... Nad kazaniem dla najmłodszych długo się zastanawiał - wspomina Tadeusz Olszewski.

Na stole wciąż stoi filiżanka, z której podczas teologicznych rozpraw pijała prof. Anna Świderkówna. Niezliczone biedronki, w postaci poduszki siedzące na łóżku, wyhaftowane zdobiące księżowski obrus, malowane, które obsiadły kaflowy piec - część z nich z pozostawionym na kaflu dopiskiem "dla księdzadziadka”. - Ludzie często proszą mnie o drobiazg, który chcą zabrać ze sobą. A jedna pani wprost powiedziała, że gdybym się odwrócił, to by coś ukradła. W całej historii tylko dwa razy miałem tego typu przykry incydent - mówi Tadeusz Olszewski.

Rzecz święta

Na noc szedł do sypialni. Sutanna wisiała na drzwiach. Na klamce laska, a czarna płócienna torba na kołku. Przed śmiercią leżał w łóżku i odmawiał Różaniec. Ten sam, który teraz leży na nocnym stoliku. Na parapecie liczne bibeloty i duża drewniana biedronka. W rogu słoik ze sztućcami. Zdjęcia bliskich przysłaniają opasłe woluminy, gromadzone latami na regale naprzeciw łóżka. Ale wśród licznych filozoficzno-religijnych pozycji można dopatrzeć się także angielskich, niemieckich i francuskich słowników. "Lekcja to rzecz święta” - mawiał ksiądz. Wizyta w mieszkaniu ks. Twardowskiego nie ma z góry określonego czasu ani programu. Jej ramy tworzą sami ludzie, ich literacka pasja i pamięć o księdzu. - To wspólne obcowanie było dla mnie wielkim życiowym doświadczeniem, które chcę przekazać innym - wyjaśnia Tadeusz Olszewski. I dodaje: - Bo ja ciągle mam wrażenie, że on tu jest.

Czytaj także: 100 lat ks. Jana Twardowskiego >>