Róża Czacka urodziła się w 1876 r. w Białej Cerkwi na Ukrainie. Była córką Feliksa Czackiego i Zofii z Ledóchowskich, a także prawnuczką Tadeusza Czackiego (założyciela Liceum Krzemienieckiego) oraz bratanicą kardynała Włodzimierza Czackiego. Grała pięknie na fortepianie i kochała muzykę. Znała biegle angielski, niemiecki, francuski i dodatkowo orientowała się w łacinie kościelnej i średniowiecznej.

Od dzieciństwa zagrożona była ślepotą. Krótkowzroczność wysokiego stopnia, a później nabyta i postępująca jaskra oraz upadek z konia przyspieszyły odwarstwienie siatkówki i w konsekwencji spowodowały ślepotę. Po wielu nieudanych próbach ratowania resztek wzroku utraciła go ostatecznie w wieku 22 lat. Od polskiego okulisty usłyszała nie tylko prawdę o nieuchronnej chorobie, ale i wezwanie, by zająć się sprawą niewidomych, którymi w Polsce nikt się nie zajmował. Głęboka, żarliwa wiara sprawiła, że ten wielki cios przyjęła jako dar Boży – znak osobistego powołania życiowego. Życie oddała tym, którzy żyli w nędzy i na marginesie społeczeństwa. Przez 10 lat, podczas których samodzielnie podejmowała  studia tyflologiczne, poszukiwała pomysłów i wzorów, które mogłaby wykorzystać dla polskich niewidomych.

Od początku Matka Czacka – w przekazywanej Zgromadzeniu duchowości – kładła nacisk na wynagrodzenie, zadośćuczynienie Bogu w zjednoczeniu z Męką Chrystusa. Zadośćuczynienie zwłaszcza za duchową ślepotę świata – przez przyjęcie własnej cząstki krzyża.

Czytaj także:

• Świat widziany opuszkami
• Sztuka otwierania oczu
• GALERIA: Dzieło Sługi Bożej Matki Czackiej
• GALERIA: Franciszkanki z Piwnej
• GALERIA z Lasek