W grudniu 1925 r. pisała: "Podobało się Panu Jezusowi w swym miłosierdziu w czasach obecnych spojrzeć na niewidomych, których przez szczególną łaskę powołuje do wzięcia udziału w wielkim dziele Odkupienia. Niedołęstwo, kalectwo powołane do pełni dzieła Bożego. Potęga ducha – przeciwstawiona sile materialnej i brutalnej obecnego świata pogańskiego. Dać niewidomym zrozumienie tego posłannictwa: to jedno z głównych zadań Dzieła".

W okresie międzywojennym stały się jednym z żywych ośrodków odnowy katolicyzmu i liturgii w Polsce. W czasie bombardowania Warszawy we wrześniu 1939 r. Matka Czacka została ciężko ranna w głowę. Straciła oko, które trzeba było usunąć, a konieczną operację przeprowadzono bez znieczulenia. Po miesiącu wróciła do Lasek, by kierować odbudową zniszczonego działaniami wojennymi Zakładu. Rzeczywistość okupacyjna nie zgasiła jej niespożytej energii. Włączając się w walkę Polaków z okupantem, jednocześnie okazywała miłość bliźniego każdemu potrzebującemu pomocy, niezależnie od narodowości i wiary. W okresie poprzedzającym Powstanie Warszawskie podjęła decyzję o zorganizowaniu szpitala powstańczego w Domu Rekolekcyjnym.

Zmarła w opinii świętości 15 maja 1961 r. Spoczęła pośrodku cmentarza w Laskach. Obok znajdują się groby założycieli Zakładu - ks. Antoniego Marylskiego, ks. Władysława Korniłowicza (grób symboliczny, ciało po ekshumacji znajduje się w kościele św. Marcina w Warszawie) i innych, także zasłużonych dla polskiej literatury, nauki i kultury, jak Antoni Słonimski, Halina Mikołajska, Marian Brandys, Jan Lechoń, także politycy, uczeni i architekci.

Czytaj także:

• Świat widziany opuszkami
• Sztuka otwierania oczu
• GALERIA: Dzieło Sługi Bożej Matki Czackiej
• GALERIA: Franciszkanki z Piwnej
• GALERIA z Lasek

Modlitwa o beatyfikację Matki Elżbiety Czackiej

• Boże, źródło wszelkiej świętości, który powołałeś ociemniałą Matkę Elżbietę do służenia Tobie w niewidomych na duszy i na ciele, obdarzając ją męstwem w dźwiganiu krzyża dla zadośćuczynienia za duchową ślepotę ludzi i dałeś jej łaskę powołania do życia w Kościele nowej rodziny zakonnej, racz wynieść ją na ołtarze, a nam za jej wstawiennictwem udziel łaski…, o którą z pokorą i ufnością Cię prosimy, dla większej chwały Trójcy Przenajświętszej. Amen.