Zostawiam Ci mój biskupi krzyż

Na trudne czasu przejście przez Morze Czerwone

dał nam Pan Bóg wielkich Mojżeszów.

W niedzielę 30 maja 1946 r.

na gruzach Warszawy,

rektor Uniwersytetu Warszawskiego

arcybiskup Antoni Szlagowski

witał Prymasa Polski

Augusta Hlonda słowami:

Interrex in aeternum vive!

Spowinowaciłeś pracowity Śląsk

z historyczną Warszawą.

W Święto Matki Bożej Dobrej Śmierci

22 października 1948r. w szpitalu,

u sióstr Elżbietanek na Mokotowie, umierał Prymas!

Panowie, co wy powiecie światu, na co ja umarłem?

Pytał Prymas lekarzy.

- Ależ Eminencjo!

Nil desperandum!

Żebyście nie zwątpili!

Zwycięstwo przyjdzie.

Będzie to ostatnie zwycięstwo

i będzie to zwycięstwo Maryi.

Maryjo, Częstochowska, Warszawska i Warecka

słyszysz to?

Po mnie przyjdzie mocniejszy

Ja w niebie będę się za Was modlił.

Więc o cud prosimy,

Warecka Królowo,

o cud nad Pilicą:

abyśmy byli jedno! (zob. J 17,26)

Przyszedł ten Mocniejszy.

Władza Ludowa okrzepła.

Pierwsi sekretarze partii

mieli wprowadzać na urząd

biskupów i proboszczów.

Wtedy ten, co zdarza się

raz na tysiąc lat,

Prymas Tysiąclecia Stefan Wyszyński powiedział:

Non Possumus!

Więcej nie możemy!

Między Bogiem a ołtarzem,

nie będzie siadał żaden car!

Księże Prymasie!

Za to się siedzi w więzieniu.

Wiem!

Gdy będą Wam mówić,

że Prymas zdradził Polskę…

że Prymas nie kocha Polski,

powiedzcie im:

Kocham Polskę więcej,

niż własne serce!

O jaki On był wielki

a Pan w majestat Go przyodział. (Ps 93,1)