Rodzina muzyków, olimpijczyka i mistyczki

Młodszy brat Elizy, wspomniany już Andrzej Cejzzik, z wykształcenia chemik, pasjonat skrzypiec i muzyki, urodził się w Petersburgu i był naukowo uzdolniony. Zdał w Rosji maturę z wybitnym wyróżnienie: ze złotym medalem, otwierającym mu wstęp na wszystkie uniwersytety świata (studia w całości opłacał carski rząd).

Wybrał filozofię na uniwersytecie berlińskim, ale po roku doszedł do wniosku, że bardziej interesuje go chemia. Po 1920 r. powrócił do Warszawy. Wraz z pozostałymi braćmi: Felicjanem, Jerzym, Grzegorzem, Wiktorem i Adolfem, Andrzej  często odwiedzał w Warszawie siostrę Elizę.

Potem przy ul. Smoczej 7 wraz z żoną Kazimierą prowadził „pierwsze krajowe” laboratorium fotochemiczne "Saturn". Ale zainteresowań muzycznych nie porzucił nigdy.

"Pamiętam te muzyczne wieczory u Cejzików. Maria grała na pianinie na cztery ręce z krewnym Wiesiem, a na wiolonczeli grał jej stryj" - pisała we wspomnieniach Lidia Machan.

- W naszym warszawskim mieszkaniu stały kufry pełne pucharów, medali i odznaczeń po wujku Antosiu. On już nie żył - zginął w kampanii wrześniowej. Kufry spłonęły potem w pożarze, kiedy Niemcy podpalali domy ocalałe po bombardowaniu po Powstaniu Warszawskim. Zachował się tylko haft z białym orzełkiem, który wujek nosił na sportowym dresie, reprezentując Polskę na Igrzyskach Olimpijskich - mówi Jerzy Mirecki, wnuk Andrzeja, syn Marii  z domu Cejzik, architekt mieszkający obecnie w Kanadzie.

Antoni był synem Andrzeja i bratem Marii oraz Józefa, która zmarł jako nastolatek. Urodził się w 1900 r. w Jelcu (w Rosji) i wychowywał w Moskwie.

Chodził do szkoły baletowej i pedagogicznej, jako nastolatek zaczął treningi w sekcji lekkoatletycznej. Kiedy miał 15 lat pobił rekord Moskwy w skoku wzwyż z miejsca, a potem było już tylko lepiej. Do 1923 r. zdobył osiem tytułów mistrza ZSRR: w biegach, sztafecie, rzucie dyskiem, pchnięciu kulą i skoku wzwyż.

  Antoni Cejzik był znanym w okresie międzywojennym lekkoatletą.
Narodowe Archiwum Cyfrowe

Cudem udało się wysportowanemu młodzieńcowi uniknąć walki w bolszewickich oddziałach przeciwko Polakom w wojnie 1920 r.

Po 1920 r. r Andrzej i Kazimiera Cejzik wraz z córka Marią wrócili do Polski, ale władze radzieckie nie pozwoliły wyjechać wybitnie utalentowanemu sportowcowi. Udało mu się to dopiero cztery lata później.

W barwach Polonii Warszawa w latach 1924-1929 Antoni Cejzik dwadzieścia trzy razy poprawiał rekordy kraju i dwadzieścia sześć razy zdobył mistrzostwo Polski w konkurencjach lekkoatletycznych i wieloboju. W tym czasie brał też udział w dwóch olimpiadach: w Paryżu 1924 r. i Amsterdamie w. 1928 r.

Po zakończeniu kariery zawodnika, w 1930 r. został trenerem lekkoatletycznym. Przygotowywał polskich zawodników m. in. do Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles i Berlinie, później był trenerem w Skrze, a od 1 stycznia 1939 r. - w Polonii.

Walcząc w 13 pp. 8 DP Armii „Modlin”, zginął 12 września 1939 r. w rejonie Zaborowa i Borzęcina. Jego grób znajduje się na cmentarzu w Zaborowie.

Wypowiedzi pochodzą z sesji naukowej, która odbyła się 5 czerwca w Muzeum Niepodległości w Warszawie.