Karmel znaczy ogród Boga przejdź do galerii

Karmelitanki bose przybyły do Polski w 1612 r., kiedy karmelici sprowadzili je z Flandrii do Krakowa. Pierwsze trzy Polki wstąpiły do zakonu w tym samym roku. W ciągu wieków klasztory karmelitanek powstały w różnych miastach Polski, w tym w Lublinie, Wilnie, Lwowie i Warszawie.

Karmelitanki bose po raz pierwszy przybyły do stolicy w I poł. XVII wieku. W 1649 r. kanclerz wielki koronny Jerzy Ossoliński sprowadził uciekające przed Chmielnickim siostry ze Lwowa. Fundatorką i pierwszą przełożoną była sługa Boża matka Teresa od Jezusa Marchocka. Klasztor przy Krakowskim Przedmieściu istniał do kasaty w 1818 roku.

Odrodzona fundacja karmelitanek bosych w Warszawie oficjalnie rozpoczęła się 19 marca 1941 roku. Prowincjał o. Franciszek Kozicki odprawił wówczas pierwszą Mszę św. w półkolistej sali na pierwszym piętrze pałacyku Biernackich przy ul. Wolskiej 27. Klasztor otrzymał tytuł Ducha Świętego, z dodatkiem św. Józefa, tradycyjnego patrona Karmelu Teresjańskiego. W czasie Powstania Warszawskiego w 1944 r. klasztor został zniszczony, a siostry zmuszone do opuszczenia miasta. Powróciły w 1946 r. i rozpoczęły odbudowę klasztoru, która trwała ok. 20 lat. W trudnych czasach wojny i powojennych siostry zajmowały się organizacją życia klauzurowego, odbudową klasztoru i pracami domowymi. Dla własnego użytku uprawiały ogród, hodowały drób, a nawet kozy, co w trudnym okresie powojennym pozwoliło im przetrwać. Aktywnie zaangażowały się też w pracę na rzecz Kościoła. W latach silnych represji komunistycznych przepisywały listy pasterskie prymasa Stefana Wyszyńskiego i artykuły pisma "Homo Dei". Zajmowały się też maszynowym przepisywaniem, m.in. listów św. Rafała Kalinowskiego. Wykonywały również prace zarobkowe, takie jak szycie ornatów, bielizny kielichowej, wykonywanie figurek gipsowych i woskowych, różańców, kartek okolicznościowych, haftów. Siostry zewnętrzne w trudnych latach odbudowy klasztoru zbierały na nią pieniądze, sprzedając dewocjonalia na parafialnych odpustach, misjach czy w przyparafialnych kioskach.

Klasztor karmelitanek mieści się w pałacyku Biernackich przy ul. Wolskiej 27/29, zbudowanym ok. 1850 r. według projektu Józefa Orłowskiego. Budynek został podarowany zakonowi w 1941 r. i zniszczony podczas wojny. Odbudowę przeprowadzono po 1945 roku. W zmieniającej się architekturze Woli klasztor pozostaje jednym z nielicznych świadków tej dawniejszej i mniej dawnej przeszłości. Zasadniczym zadaniem i zajęciem karmelitanek bosych jest modlitwa i praca. Ich życie prowadzone jest za klauzurą, w harmonii pomiędzy samotnością i milczeniem a budowaniem siostrzanej komunii. Choć życie mniszek jest niewidoczne, pozostają włączone we wszystkie wielkie intencje Kościoła i społeczeństwa. Zawierzają też Panu Bogu intencje osób przychodzących do klasztoru z prośbą o modlitwę czy proszących o nią telefonicznie lub za pośrednictwem strony internetowej i Facebooka. Wspólnota szczególnym kultem otacza swojego patrona - św.  Józefa. W każdą środę sprawowana jest Msza św. wotywna o św. Józefie. Uroczystość patrona poprzedza 9-dniowa nowenna.

Teren wokół klasztoru mniszek bosych Zakonu NMP z Góry Karmel przy ul. Wolskiej 27/29 w Warszawie został właśnie wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa mazowieckiego.

Ogród przy ul. Wolskiej stanowi ostatni zachowany ślad po pierwotnym zagospodarowaniu Woli. Po 1780 r. grunty na obszarze pomiędzy obecnymi ul. Wolską, Młynarską i Karolkową, która rozgraniczała tereny należące do miasta i wsi Wola Wielka, kupił warszawski bankier i przedsiębiorca Karol Schultz. Uregulował wtedy też odcinek drogi pomiędzy ulicami Przyokopową i Wolską jako granicę swoich dóbr, zwanych Karolinem lub Karolową Wolą. W południowej części dóbr w 1787 r. założył rezydencję otoczoną ogrodem ze stawem i wyspą, część środkową zajmowały sad, folwark i cegielnia z domami mieszkalnymi (tzw. kolonia Szultza), a w skrajnej, północnej części znajdował się budynek browaru z niezagospodarowanym obszarem po zachodniej stronie. W 1792 r. północną część dóbr wolskich, obejmującą teren browaru, kupił Jan Chryzostom Biernacki. W latach 1850-1860 jego wnuk Adam Biernacki wybudował w tym miejscu klasycystyczny pałacyk projektu J. Orłowskiego z ogrodem na jego tyłach.

Pierwotny, utrwalony na archiwalnych mapach z lat 1896-1906 układ ogrodu miał cechy powstających w tym czasie modnych parków krajobrazowych czy romantycznych, które wytworzyły się na kanwie założeń angielskich o swobodnym układzie. Historyczną posesję pałacyku Biernackich podzielić można było na trzy strefy: północną z pałacem z półkolistym podjazdem, środkową z ogrodem z systemem nieregularnych ścieżek i swobodnie rozplanowaną roślinnością oraz południową, wydzieloną poprzeczną ścieżką, o nieznanym sposobie zagospodarowania.

W 1920 r. nieruchomość stała się własnością ostatniej z rodu Biernackich - Celestyny, która wschodnią część dóbr przekazała zakonowi redemptorystów, a działkę z pałacykiem i ogrodem przekazała w 1929 r. archidiecezji warszawskiej. Podczas okupacji władze kościelne zdecydowały w 1941 r. sprowadzić do pałacyku sześć sióstr z lwowskiego klasztoru karmelitanek bosych. W trakcie Powstania Warszawskiego pałacyk został zdewastowany i spalony, a przylegający do niego ogród stał się miejscem masowych mordów dokonywanych przez hitlerowców na okolicznej ludności cywilnej, w czasie których zamordowanych zostało ok. 3200 osób, co upamiętnia tablica Tchorka, umieszczona na frontowej ścianie budynku.

Po przeanalizowaniu zebranego materiału dowodowego MWKZ podjął decyzję o wpisie do rejestru zabytków ogrodu klasztoru mniszek bosych Zakonu NMP z Góry Karmel, uzasadniając ją niepodważalnymi wartościami historycznymi, artystycznymi i naukowymi założenia.