ppor. Czesław Gałązka, ps. „ Mróz”, „Bystry” (1924-1949) - żołnierz Armii Krajowej i Narodowych Sił Zbrojnych. Urodził się 24 lipca 1924 r. w Grodzisku w powiecie mińskim.  W czerwcu 1941 r. wstąpił do Związku Walki Zbrojnej i pozostawał w strukturach podziemnych aż do aresztowania w kwietniu 1944 r. Osadzono go w niemieckim obozie koncentracyjnym Gross-Rosen. Do Warszawy powrócił w maju 1945 r. W grudniu 1947 r. stanął na czele Organizacji Podziemnej Stronnictwa Narodowego. W marcu 1948 r. dołączył wraz z organizacją do oddziału Narodowych Sił Zbrojnych działającego na terenie powiatu mińskiego pod dowództwem por. Zygmunta Jezierskiego ps. „Orzeł”. Jako zastępca dowódcy brał udział w akcjach zbrojnych przeciwko funkcjonariuszom aparatu bezpieczeństwa. 3 czerwca 1948 r. oddział „Orła” został rozbity w Grodzisku-Kolonii k. Mrozów. Wśród aresztowanych znalazł się Czesław Gałązka. Został skazany na karę śmierci. Zamordowany z wyroku komunistycznego sądu 14 maja 1949 r. Szczątki Czesława Gałązki zostały odnalezione w 2012 roku przez zespół IPN na terenie kwatery Ł Cmentarza Wojskowego na Powązkach.

GOSC.PL DODANE 26.10.2017

Ekshumacje na Łączce. Wystawa

​Po takich zbrodniach, ziemia musi być zaorana - mówili sami oprawcy bohaterów wrzucanych do dołów na Powązkach Wojskowych. Wystawa "Kwatera Ł - panteon narodowy pod cmentarnym murem" na Łączce ma przypomnieć o tych, którym dzięki prof. Krzysztofowi Szwagrzykowi, wolontariuszom i archeologom udało się przywrócić tożsamość.  

ppor. Stefan Górski, ps. „Brzeg”, „Zdrój” (1922-1948) - żołnierz Wojska Polskiego i Armii Krajowej, cichociemny, Kawaler Orderu Virtuti Militari. Urodził się 27 kwietnia 1922 roku w Poznaniu. Przed wojną należał do harcerstwa. We wrześniu 1939 roku działał w harcerskich służbach pomocniczych. Po klęsce przedostał się do Francji i wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych. Po kapitulacji Francji trafił do Wielkiej Brytanii, gdzie pełnił służbę w 1 Dywizji Strzelców. Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu z zakresu działań dywersyjnych został zaprzysiężony i skierowany do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi. Na teren Polski został zrzucony z 16 na 17 kwietnia 1944 r. Przydzielono go do Kedywu Okręgu AK Łódź, gdzie pełnił funkcje dowódcze. W 1945 r. ujawnił się. Podjął studia oraz uprawiał lekkoatletykę w barwach Klubu Sportowego „Warta Poznań”, zostając w 1946 r. mistrzem Polski w sztafecie 3x1000 m. Aresztowany 22 listopada 1947 r. został skazany na karę śmierci pod fałszywym zarzutem szpiegostwa na rzecz wywiadu angielskiego. Zamordowany z wyroku komunistycznego sądu 25 września 1948 roku. Szczątki Stefana Górskiego zostały odnalezione w 2013 roku przez zespół IPN na terenie kwatery Ł Cmentarza Wojskowego na Powązkach.

por. Roman Groński, ps. „Żbik”, „Andrzej Szumski” (1926-1949) - żołnierz Armii Krajowej i Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”, Kawaler Krzyża Komandorskiego z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Urodził się 28 lutego 1926 w Kraśniku. Od listopada 1943 r. ukrywał się, aby uniknąć wywiezienia na roboty przymusowe do Niemiec. W marcu 1944 r. wstąpił do oddziału Armii Krajowej Hieronima Dekutowskiego „Zapory”. Walczył w czasie akcji „Burza”. Po wkroczeniu Armii Czerwonej za zgodą dowódcy wrócił do rodzinnego Kraśnika, jednak od lipca 1945 r. znów znalazł się w oddziale „Zapory”. Brał udział w wielu akcjach zbrojnych oddziału przeciw komunistycznemu aparatowi bezpieczeństwa, od czerwca 1946 r. dowodził patrolem żandarmerii, zwalczając pospolity bandytyzm. Został zatrzymany 16 września 1947 r. w Nysie próbując przedostać się na Zachód z mjr. Dekutowskim „Zaporą” i skazany na karę śmierci. Zamordowany z wyroku komunistycznego sądu 7 marca 1949 r. Szczątki Romana Grońskiego zostały odnalezione w 2012 roku przez zespół IPN na terenie kwatery Ł Cmentarza Wojskowego na Powązkach.

por. Zygmunt Jezierski, ps. „Jastrząb”, „Orzeł” (1925-1949) - żołnierz Armii Krajowej i Narodowych Sił Zbrojnych. Urodził się 27 lipca 1925 r. w Mrozach w powiecie mińskim. W roku 1944 wstąpił do Narodowych Sił Zbrojnych. W styczniu 1945 r. został powołany do służby w wojsku, skąd zdezerterował i wstąpił do oddziału Armii Krajowej Tadeusza Kalinowskiego, ps. „Bicz”. Od jesieni 1945 r. walczył w oddziale NSZ Zdzisława Wiewiórskiego, ps. „Wis”. Od marca 1948 r. dowodził własnym oddziałem NSZ, który przeprowadził wiele akcji przeciwko funkcjonariuszom resortu bezpieczeństwa. 3 czerwca 1948 r. oddział „Orła” został okrążony i rozbity przez grupę operacyjną żołnierzy KBW oraz funkcjonariuszy UB i MO. Rannemu w rękę Zygmuntowi Jezierskiemu udało się wydostać z zasadzki i ukrywał się na terenie powiatu mińskiego oraz w Sulejówku. Zatrzymany 19 stycznia 1949 r. w Łodzi, został skazany na karę śmierci. Zamordowany z wyroku komunistycznego sądu 27 sierpnia 1949 r. Szczątki Zygmunta Jezierskiego zostały odnalezione w 2013 roku przez zespół IPN na terenie kwatery Ł Cmentarza Wojskowego na Powązkach.

ppor. Jan Kaim, ps. „ Filip”, „Wiktor” (1912-1949) - żołnierz Narodowej Organizacji Wojskowej i Armii Krajowej. Urodził się 17 września 1912 r. w Starosiedlicach. W latach 1932–1934 pełnił służbę wojskową, następnie rozpoczął naukę na Politechnice Lwowskiej. Przewodniczył Towarzystwu Bratniej Pomocy Studentów „Bratniak” oraz działał w Młodzieży Wszechpolskiej.  W wojnie obronnej walczył w bitwie pod Kockiem w Samodzielnej Grupie Operacyjnej gen. Franciszka Kleeberga. 7 października dostał się do niewoli, z której po kilku dniach zbiegł. W listopadzie 1939 r. wstąpił do Organizacji Wojskowej Stronnictwa Narodowego. 20 maja 1944 r. został aresztowany przez Gestapo i osadzony na Pawiaku, a następnie w obozach Gross-Rosen, Mauthausen. Po powrocie do kraju nawiązał kontakty z Zarządem Głównym Stronnictwa Narodowego i został kurierem do władz RP na uchodźstwie. Zatrzymano go 24 listopada 1947 r. w Szczecinie. W trakcie śledztwa poddany niezwykle brutalnym torturom, zyskał wśród więźniów miano „męczennika Mokotowa”. Skazany na karę śmierci. Zamordowany z wyroku komunistycznego sądu 18 lipca 1949 r. Szczątki ppor. Jana Kaima zostały odnalezione w 2013 roku przez zespół IPN na terenie kwatery Ł Cmentarza Wojskowego na Powązkach.

por. Czesław Kania, ps. „Nałęcz”, „Witold”, „Wyrwa” (1909-1949) - żołnierz Narodowych Sił Zbrojnych i Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. Urodził się 19 marca 1909 r. w Lipnikach w powiecie ostrołęckim. W latach 1931–1932 odbył służbę wojskową. W lutym 1944 r. wstąpił do oddziału Narodowych Sił Zbrojnych działającego w powiecie ostrołęckim. Pełnił funkcję dowódcy kompanii. Po zakończeniu wojny pozostał w konspiracji. Walczył w działającym w rejonie gmin Kadzidło, Łyse i Myszyniec zgrupowaniu Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. Od lipca 1947 r. był członkiem Komendy XVI Warszawskiego Okręgu NZW, gdzie odpowiadał za wywiad i propagandę. Schwytany 25 czerwca 1948 r. w obławie na Komendę Okręgu w lasach w rejonie wsi Gleba, w gminie Kadzidło. Skazany na karę śmierci. Zamordowany z wyroku komunistycznego sądu 12 sierpnia 1949 r. Szczątki Czesława Kani zostały odnalezione w 2013 roku przez zespół IPN na terenie kwatery Ł Cmentarza Wojskowego na Powązkach.