- Nasz założyciel br. Pierre-Marie Delfieux uważał, że jedną z głównych przyczyn współczesnego ateizmu jest brak ciszy, milczenia, zgiełk, hałas, potok słów - naszych i innych, nieustannie grające odbiorniki radiowe i telewizyjne.... Pan przychodzi mówić do naszych serc, a nas tam nie ma. Biegamy umęczeni, w szalonym tempie życia, zagubieni w tysiącach spraw "na zewnątrz" nas samych. To jest jedna z przyczyn naszego przemęczenia, przeładowania, wyczerpania, wypalenia. Cisza, samotność pustyni są dla nas ocaleniem. Potrzebujemy pustyni - mówiła s. Joanna Hertling, która w 2010 r. przyjechała do Warszawy tworzyć pierwszą w Polsce placówkę Monastycznych Wspólnot Jerozolimskich. W kościele przy ul Łazienkowskiej powstała pustynia w centrum stolicy, w której trwa modlitwa przed Panem.
O tym, czym była dla pierwszych mnichów pustynia i jak dzisiaj znaleźć ją w swoim życiu, rozmawiali 28 marca w Centralnej Bibliotece Rolniczej s. Joanna Hertling oraz opat z Tyńca o. dr Szymon Hiżycki OSB. Spotkanie odbyło się w ramach cyklu "Duchowość dla Warszawy", organizowanego przez Papieski Wydział Teologiczny w Warszawie.
Relacje z poprzednich spotkań:
- Czy i jak modlić się o uzdrowienie
- Mały sekret ks. Dolindo
- Anioł ostatniego ratunku
- Spotkanie z ks. Grzywoczem - GALERIA
- Jak dbać o rozwój duchowy?
- Niedojrzali, narcystyczni, roszczeniowi...
- Jak czytać Pismo Święte?
- W więzieniu niezdrowej religijności
Tyniecki opat przypomniał, że ruch ojców pustyni wywodzi się z Egiptu. Wtedy jednak pustynię - w sensie geograficznym - pojmowano jako ziemię niezamieszkałą, pozbawioną roślinności, jednak położoną blisko wiosek.
- Dlatego kiedy mnisi pisali w IV-V wieku, że idą na pustynię, to nie oznaczało, że jechali na dromaderach po falujących piaskach. Oni po prostu wychodzili poza wioskę, gdzie zaczynała się skalista ziemia. Zajmowali puste grobowce, jaskinie… Mieszkali w nich po trzech, czterech, bo tak było bezpieczniej i łatwiej można było zdobyć żywność, zatrudniając się przy zbiorach we wsi. To byli ludzie społeczni, nie wybierali samotności - mówił o. Sz. Hiżycki.
Siostra Joanna Hertling i br. Benedykt z Monastycznych Wspólnot Jerozolimskich w Warszawie.Jakub Szymczuk /Foto Gość
Przywołał postać egipskiego pustelnika św. Antoniego Wielkiego, duchowego ojca wszystkich mnichów i mniszek, który żył na przełomie III i IV w. Św. Antonii rozdał majątek odziedziczony po zmarłych rodzicach i zamieszkał na skalistej górze, w jednym z pustych grobowców. Tam stoczył walkę duchową. Im bardziej zaostrzał ascetyczne życie, tym czuł się duchowo słabszy. Szatanowi prawie udało się go przekonać, że Bogu nie jest miły jego wysiłek, że Bóg nie jest po jego stronie. W swojej rozpaczy krzyknął o ratunek do Boga i pomoc przyszła natychmiast.
- Mnich ktoś, kto się nie rozprasza, podąża w życiu do jednego celu: do Boga. Jeśli dokonuje takiego wyboru, musi zetknąć się ze swoją słabością - zaznaczał o. Hiżycki. I dodawał, że właśnie na pustyni człowiek doświadcza ogołocenia, własnej słabości, dostrzega swoje winy i czuje skruchę. Ale odosobnienie, wyciszenie dają też szansę na przemyślenie tego, jak naprawić wyrządzone zło i z ufnością przylgnąć do miłosiernego Boga.
- Dzisiaj nie chodzi o to żeby wyjeżdżać na najbliższą pustynię, ale żeby dokonać tej samej podróży w swoim sercu, wejść w głębię - podkreślał benedyktyn.
